het laatste deel
Door: marco
Blijf op de hoogte en volg marco
16 Februari 2006 | Ghana, Accra
Met een dag vertraging krijgen jullie dan mijn nieuwste update. Gisteren werkte het internet niet door het onweer, ik was echter al tevreden met het feit dat de electriciteit niet uitgevallen was, want dat gebeurt meestal tijdens een hevige regen bui. Afijn, hier is die dan:
Weer een paar weken later komt dan eindelijk het laatste deel van mijn reis op de website: De volgende ochtend zagen we de aapjes, sprak ik weer met de man en vrouw die ik eerder had ontmoet en vertrokken we terug naar de Hills aangezien Pieter te moe was om te gaan wandelen naar een waterval in de buurt. Een week of twee later zouden we dat op een weekend trip doen. Thuis aangekomen was Andy gelukkig nog in Mamfe zodat we gepast afscheid konden nemen.
Goed nu dat dan eindelijk allemaal op het net staat kan ik wat vertellen over het nu in plaats van het verre verleden. Afgelopen week kwam ik er met een schok achter dat het leventje dat ik hier heb opgebouwd in de afgelopen 5,5 maanden bijna afgelopen is. Ik had me daarvoor vooral op de komst van mijn ouders en Doshima geconcentreerd en verheugd en realiseerde me niet echt dat met hun komst mijn verblijf bij Alex en mijn werk in Young Souls er op zit. Met het lesgeven heb ik het zo langzamerhand eigenlijk ook wel gehad. Als ik voor de klas sta vind ik het meestal wel ok, maar echt voldoening geeft het toch niet. De vrees dat ik hier een half jaar heb staan lesgeven en maar schrikbarend weinig aan de kinderen heb kunnen leren draagt daar ook wel toe bij. Dat ik moet ophouden vind ik op zich dus niet zo erg, maar dat het zo definitief is, dat ik die kinderen (die niet langer meer anonieme koters in een klas, maar individuen met een eigen karakter zijn) nooit meer zal zien, dat geeft me toch een akelig gevoel. Ook het afscheid van Alex, Patrick en alle andere Ghanezen die ik heb leren kennen zal zo definitief zijn. Het is al rottig genoeg om gedag te zeggen tegen de mensen waarmee je 6 maanden hebt samengeleefd en waarmee ik bevriend ben geraakt, het feit dat het op zijn minst een lange poos zal duren tot ik ze weer zie maakt het er niet echt leuker op. Ook wordt het afscheid nemen van alle andere vrijwilligers. Ik geef eerlijk toe, bij sommigen zit ik er echt niet zo mee, maar die mensen waarmee ik hier nu al een paar maanden zit (sommigen kwamen zelfs in dezelfde week als ik in Ghana aan), waarmee ik zoveel heb beleefd en besproken, om tegen hun gedag te zeggen zal toch wat minder zijn. Gelukkig ben ik redelijk zeker dat ik de meeste mensen waarmee ik “close” ben geworden wel weer zal zien. Bijna allemaal komen ze uit Engeland en dat ligt toch eigenlijk verdomd dichtbij (een paar tientjes aan Easyjet en ik sta er al). Al met al is het vooral vreemd om het leven dat ik hier heb opgebouwd de rug toe te keren. Als je kort in een land verblijft dan ben je in gedachten vaak nog thuis. Je bezoekt het land en je wil zoveel mogelijk zien, maar je bent duidelijk op bezoekt en leeft nog in Nederland. Dit was voor mij echter niet zozeer een bezoek maar een verblijf in het buitenland. Een half jaar lang concentreer ik me op Ghana, maakte ik nieuwe vrienden, creeerde ik een nieuw dagelijks ritme, had ik een baantje, een man die voor me zorgde en een kamergenoot. Ik raasde niet door het land om alles te zien maar bouwde hier een leventje op en dat is over drie dagen voorbij. Zaterdag komt namelijk mijn familie hier naartoe en kort daarop zal het reizen door Ghana beginnen. Na twee weken is het dan weer gedag zeggen tegen Dosh (die eerder naar huis toe vliegt) en een paar dagen later neem ik ook weer afscheid van pap en mam om zelf aan een reis te beginnen. Een reis van zo’n twee maanden, door 7 Afrikaanse (Ghana niet meegerekend) en drie Europese landen. Een reis waar ik me enorm op verheug (vooral nu ik de gids voor Marokko aan het doorlezen ben, man wat moet dat een mooi land zijn) en die ik de afgelopen weken druk aan het plannen ben geweest. In de komende vier weken komt er dus een einde aan mijn verblijf in Mamfe, zie ik mijn ouders en zusje weer na bijna zes maanden, maak een rondreis met hun door Ghana, neem weer afscheid van de familie, verlaat Ghana en begin aan een onwijs gafe reis naar huis. Het is een beetje veel voor vier weken en is dan ook een beetje verwarrend.
Deze laatste week leek mij een mooi tijdstip om mijn leven hier in Mamfe te beschrijven. Laat ik maar beginnen met de dagelijkse gang van zaken. ’s Morgens sta ik op rond kwart over zes om eerst even drie kwartier te rennen. Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik niet altijd zo sportief ben geweest (en dan ook wat later opstond) maar aangezien ik amper sport en helemaal niet fiets in Ghana was mijn conditie belabberd. Ik kon me nog herinneren hoe ik, en vooral hoe de rest van de groep terug kwam van de reis richting Mali: absoluut uitgeteld. Reizen is redelijk vermoeiend en als je een keertje ziek wordt hakt dat er behoorlijk in. Voordat ik twee maanden ging reizen moest ik dus weer even wat conditie opbouwen dus ren ik nu al een paar weken elke ochtend. Elke ochtend volg ik dezelfde route langs het taxistation waar de dorpsgek “obia nobia” (“I’m nothing, your nothing” een tekst uit een liedje dat een vorige vrijwilliger naar iedereen riep en sindsdien hier nog rondgaat) naar me roept. Gelukkig is het voor zevenen nog redelijk rustig (al is wel elke Ghanees al wakker om 6 uur) zodat ik voor de rest niet te veel wordt lastig gevallen door schreeuwende kinderen en volwassenen (“obruni, obruni, bye,bye”). Terug thuis (ik woon bij Alex in het huis, het is een groot huis waar hij twee kamers huurt waarvan ik er eentje gebruik) ga ik naar het douchegebouwtje waar ik onder een prachtige douchekop een bucketshower (gewoon een emmer met water met een klein bakje om het water op te scheppen) neem aangezien het water nagenoeg nooit stroomt. De pomp kan alleen een stad tegelijk van water voorzien dus elke twee a drie weken is er een dag stromend water. Die dag worden alle enorme tanken bij iedereen thuis gevuld zodat er tenminste water in huis is voor een paar weken. Sommige mensen moeten echter toch hun water van de enige kraan in het dorp dat werkt halen. Elke ochtend staat daar dus een enorme rij van vrouwen met plastic jerry cans. (man ik kan echt niet bij de zaak blijven) Na mijn douche staat mijn ontbijt klaar op de tafel op de veranda. Alex slooft zich echt uit en verwent me elke ochtend op een ommelet met brood (vaak zelfs toast). Mijn kamergenoot, de Canadese Kowalsky, schuift tegen die tijd de laatste happen naar binnen en vertrekt naar zijn school aan de andere kant van het dorp. Mijn nieuwe collega vrijwilliger (John) loopt ondertussen precies de omgekeerde route, hij woont naast Kowaslky’s school. Waarom TPA in zijn oneindige wijsheid heeft besloten de twee zover mogelijk van hun werk te laten wonen is voor mij een raadsel. Wat na achten vertrekken ik en John dan naar Young Souls. De “assembly” is dan net afgelopen en iedereen marcheert naar zijn klas toe. Gisteren was iedereen echter nog vollebak aan het marcheren. Blijkbaar trainen ze voor de marcheerwedstrijd op “independence day”. Het is overigens eng om te zien hoe boosaardig de liefste tienjarige meisjes eruit zien als ze marcheren. Ik krijg dan van de WOII associaties. Op school geef ik elke dag een uur of drie les. Soms ben ik klaar om half twaalf, andere keren heb ik enorm veel tussenuren en stop ik pas om drie uur. Tijdens mijn tussenuren ga ik meestal naar huis. Dan lees ik wat op de veranda, bereid mijn lessen voor of praat ik met de mensen rond het huis. Ook lunch heb ik op de veranda, samen met Patrick en soms met Kowalsky. De kinderen zelf maken behoorlijk lange dagen. Ze hebben hun eerste les om half acht en gaan daarna door tot 4 uur met in totaal 1,5 uur pauze. Sommigen komen echter zelfs eerder naar school om de boel op te ruimen en schoon te maken. En dan verwacht men dat die kinderen nog wat opnemen na 7 uur in de schoolbanken te hebben gezeten. Na school is de middag op de een of andere manier altijd snel gevuld. Soms ga ik naar het internet, ga ik naar Ofebia (een vriendin van me die in het benzinestation werkt), ontmoet ik wat andere vrijwilligers, bereid ik mijn lessen voor, lees ik een beetje, sport ik met de andere vrijwilligers of hang ik gewoon wat rond met Patrick. Half zeven stipt staat het eten dan op tafel. Dat is een van de hoogtepunten van mijn dag. Het klinkt misschien een beetje triest, maar ik ben heel wat meer op voedsel georienteerd sinds ik hier ben. Ik denk dat het komt omdat ik niet snack. Ik eet ontbijt, warme lunch en warm avondeten en dat is alles, misschien eet ik nog een sinaasappel maar daar blijft het wel ongeveer bij. De andere vrijwilligers zijn ook nogal op het eten gericht. In mijn eerste twee maanden gebeurde het vaak dat iemand iets zei over patat en dat we daarna een uur lang over westers eten praatten. Ik heb nooit zo’n last gehad van verlangens naar de westerse keuken maar voor anderen was het wat lastiger. De afgelopen maanden hebben we ook nog vaak dit soort gesprekken gehad, maar nu ging het over banku,fufu,redred,rijst en andere zaligheden uit de Ghanese keuken. Goed, het avondeten dus. Ik ben de enige vrijwilliger die het geluk heeft van een gastgezin dat met je eet. De meeste anderen krijgen hun eten op tafel en eten dat daarna eenzaam op al starend naar de muur. Alex echter eet altijd samen met zijn vrijwilligers (vooral prettig toen ik nog alleen was) en zorgt dat Patrick luncht met de blanken. Het eten zelf verloopt redelijk stilzwijgend en naar goed Ghanees gebruik schep ik zo gauw mogelijk het eten van het bord naar mijn mond. Als mijn bord dan leeg is gooi ik er gewoon weer een nieuwe lading op en begin van voor af aan. Al met al heeft Alex ervoor gezorgd dat mijn maag zich aanzienlijk heeft vergroot. Alex, Kowalsky en ik krijgen het dan ook voor elkaar om samen een kleine koolbox vol met rijst naar binnen te werken. Na het eten blijf ik dan altijd nog even zitten en praat ik met Alex over van alles en nog wat: school, lastige kinderen, wat er zo al die dag gebeurd is, Ghanese politiek, Ghanees eten (bijzonder populair onderwerp) en veel ook over Ghanese traditie en gebruiken. Ik denk dat ik van alle vrijwilligers het beste op de hoogte ben van de gebruiken en rituelen op festivals en begravenissen en over traditionele machtstructuur hier in Ghana. Rond half acht staan we dan meestal op van tafel en begint het korte avondprogramma. Misschien lees ik weer wat, ga met Patrick naar het dorp of naar Ofebia of zie ik de andere vrijwilligers in een spot bar. Rond half tien lig ik echter al weer onder de wol en voor elven zijn de lichten uit. Vroeger waren de avonden wat langer (dan sliep ik soms niet tot half twaalf, jaja een wilde boel was dat) maar sinds veel van de oude vrijwilligers vervangen zijn door een enorme groep obibroekies zijn onze verblijven in de spotbars afgenomen en ingekort.
Voila, daar heb je een doordeweeksedag uit Marco’s leventje in Ghana. Misschien begrijp je nu waarom ik soms zo lang niets op het internet melde: er gebeurt hier gewoon bijzonder weinig. De weekenden zijn een beetje spectaculairder met korte tripjes door Ghana of nog een heel stuk saaier als ik hier in de Hills blijf. Dan gebeurt er dus echt geen ene drol en ik heb dan ook geen idee waarmee ik een dag vul. Al met al is er vooral een ding wat een groot verschil maakt in de dagindeling: ik heb geen tv. Als ik moe ben hang ik dus niet uren achter de tv, maar lees even een boek en kruip dan mijn nest in. Echt een gemis vind ik het eigenlijk niet. Het dwingt je tot wat meer contact met mensen wat eigenlijk wel fijn is. Er zijn maar twee dingen die ik mis van de tv: Ten eerste als je absoluut kapot bent en gewoon iets wil doen zonder na te hoeven denken is een tv ideaal. Ten tweede zou het interessant zijn af en toe BBC news of iets dergelijks te zien. De kranten zijn namelijk niet echt de moeite van het kopen waard (buitenlands nieuws wordt op 1 kleine pagina samengevat) en aangezien ik geen radio heb kan ik ook niet naar de wereldomroep luisteren.
Er is echter een avond in de week waarop er andere dingen worden gedaan. Een avond waarop alle vrijwilligers samenkomen voor het hoogtepunt van de werkweek en die ik vanavond voor het laats weer bij ga wonen: quiznight. Alle vrijwilligers komen dan naar Emmanuel waar twee van ons de anderen met vragen of spelletjes bestoken. De oorspronkelijke tijd voor dit gebeuren was volgens mij 7 uur, maar aangezien iedereen altijd te laat is werd het al gauw half acht en tegenwoordig hangen we meer tegen de acht uur aan. Ik weet het, vragen en spelletjes klinken bijzonder duf maar het is echt lache. Het is niet alleen maar leuk omdat er voor de rest geen ene ruk te doen is in de avond maar het is gewoon een grappig sociaal gebeuren met een hoop lol. Af en toe hebben we ook wel eens een filmpje gekeken in de avond (maar niet op de heilige quiznight natuurlijk), zoals ik thuis zo vaak met vrienden deed (al was het beeldscherm wat kleiner, de vcd met krassen gevuld en ontbrak het dolby suround sound) maar ik moet toch zeggen dat quiznight een stuk leuker is.
Nou volgens mij staat hier wel zo’n beetje mijn hele leventje in the hills samengevat. Veel gebeurd er niet en zoals ik al eerder schreef is het dan ook niet echt avontuurlijk maar de mensen, de relaxte sfeer en de spooradige gebeurtenissen (festivals, begravenissen met “executioners” en nachtklokken) maken het toch zeker de moeite waard.
Weer een paar weken later komt dan eindelijk het laatste deel van mijn reis op de website: De volgende ochtend zagen we de aapjes, sprak ik weer met de man en vrouw die ik eerder had ontmoet en vertrokken we terug naar de Hills aangezien Pieter te moe was om te gaan wandelen naar een waterval in de buurt. Een week of twee later zouden we dat op een weekend trip doen. Thuis aangekomen was Andy gelukkig nog in Mamfe zodat we gepast afscheid konden nemen.
Goed nu dat dan eindelijk allemaal op het net staat kan ik wat vertellen over het nu in plaats van het verre verleden. Afgelopen week kwam ik er met een schok achter dat het leventje dat ik hier heb opgebouwd in de afgelopen 5,5 maanden bijna afgelopen is. Ik had me daarvoor vooral op de komst van mijn ouders en Doshima geconcentreerd en verheugd en realiseerde me niet echt dat met hun komst mijn verblijf bij Alex en mijn werk in Young Souls er op zit. Met het lesgeven heb ik het zo langzamerhand eigenlijk ook wel gehad. Als ik voor de klas sta vind ik het meestal wel ok, maar echt voldoening geeft het toch niet. De vrees dat ik hier een half jaar heb staan lesgeven en maar schrikbarend weinig aan de kinderen heb kunnen leren draagt daar ook wel toe bij. Dat ik moet ophouden vind ik op zich dus niet zo erg, maar dat het zo definitief is, dat ik die kinderen (die niet langer meer anonieme koters in een klas, maar individuen met een eigen karakter zijn) nooit meer zal zien, dat geeft me toch een akelig gevoel. Ook het afscheid van Alex, Patrick en alle andere Ghanezen die ik heb leren kennen zal zo definitief zijn. Het is al rottig genoeg om gedag te zeggen tegen de mensen waarmee je 6 maanden hebt samengeleefd en waarmee ik bevriend ben geraakt, het feit dat het op zijn minst een lange poos zal duren tot ik ze weer zie maakt het er niet echt leuker op. Ook wordt het afscheid nemen van alle andere vrijwilligers. Ik geef eerlijk toe, bij sommigen zit ik er echt niet zo mee, maar die mensen waarmee ik hier nu al een paar maanden zit (sommigen kwamen zelfs in dezelfde week als ik in Ghana aan), waarmee ik zoveel heb beleefd en besproken, om tegen hun gedag te zeggen zal toch wat minder zijn. Gelukkig ben ik redelijk zeker dat ik de meeste mensen waarmee ik “close” ben geworden wel weer zal zien. Bijna allemaal komen ze uit Engeland en dat ligt toch eigenlijk verdomd dichtbij (een paar tientjes aan Easyjet en ik sta er al). Al met al is het vooral vreemd om het leven dat ik hier heb opgebouwd de rug toe te keren. Als je kort in een land verblijft dan ben je in gedachten vaak nog thuis. Je bezoekt het land en je wil zoveel mogelijk zien, maar je bent duidelijk op bezoekt en leeft nog in Nederland. Dit was voor mij echter niet zozeer een bezoek maar een verblijf in het buitenland. Een half jaar lang concentreer ik me op Ghana, maakte ik nieuwe vrienden, creeerde ik een nieuw dagelijks ritme, had ik een baantje, een man die voor me zorgde en een kamergenoot. Ik raasde niet door het land om alles te zien maar bouwde hier een leventje op en dat is over drie dagen voorbij. Zaterdag komt namelijk mijn familie hier naartoe en kort daarop zal het reizen door Ghana beginnen. Na twee weken is het dan weer gedag zeggen tegen Dosh (die eerder naar huis toe vliegt) en een paar dagen later neem ik ook weer afscheid van pap en mam om zelf aan een reis te beginnen. Een reis van zo’n twee maanden, door 7 Afrikaanse (Ghana niet meegerekend) en drie Europese landen. Een reis waar ik me enorm op verheug (vooral nu ik de gids voor Marokko aan het doorlezen ben, man wat moet dat een mooi land zijn) en die ik de afgelopen weken druk aan het plannen ben geweest. In de komende vier weken komt er dus een einde aan mijn verblijf in Mamfe, zie ik mijn ouders en zusje weer na bijna zes maanden, maak een rondreis met hun door Ghana, neem weer afscheid van de familie, verlaat Ghana en begin aan een onwijs gafe reis naar huis. Het is een beetje veel voor vier weken en is dan ook een beetje verwarrend.
Deze laatste week leek mij een mooi tijdstip om mijn leven hier in Mamfe te beschrijven. Laat ik maar beginnen met de dagelijkse gang van zaken. ’s Morgens sta ik op rond kwart over zes om eerst even drie kwartier te rennen. Nou moet ik eerlijk toegeven dat ik niet altijd zo sportief ben geweest (en dan ook wat later opstond) maar aangezien ik amper sport en helemaal niet fiets in Ghana was mijn conditie belabberd. Ik kon me nog herinneren hoe ik, en vooral hoe de rest van de groep terug kwam van de reis richting Mali: absoluut uitgeteld. Reizen is redelijk vermoeiend en als je een keertje ziek wordt hakt dat er behoorlijk in. Voordat ik twee maanden ging reizen moest ik dus weer even wat conditie opbouwen dus ren ik nu al een paar weken elke ochtend. Elke ochtend volg ik dezelfde route langs het taxistation waar de dorpsgek “obia nobia” (“I’m nothing, your nothing” een tekst uit een liedje dat een vorige vrijwilliger naar iedereen riep en sindsdien hier nog rondgaat) naar me roept. Gelukkig is het voor zevenen nog redelijk rustig (al is wel elke Ghanees al wakker om 6 uur) zodat ik voor de rest niet te veel wordt lastig gevallen door schreeuwende kinderen en volwassenen (“obruni, obruni, bye,bye”). Terug thuis (ik woon bij Alex in het huis, het is een groot huis waar hij twee kamers huurt waarvan ik er eentje gebruik) ga ik naar het douchegebouwtje waar ik onder een prachtige douchekop een bucketshower (gewoon een emmer met water met een klein bakje om het water op te scheppen) neem aangezien het water nagenoeg nooit stroomt. De pomp kan alleen een stad tegelijk van water voorzien dus elke twee a drie weken is er een dag stromend water. Die dag worden alle enorme tanken bij iedereen thuis gevuld zodat er tenminste water in huis is voor een paar weken. Sommige mensen moeten echter toch hun water van de enige kraan in het dorp dat werkt halen. Elke ochtend staat daar dus een enorme rij van vrouwen met plastic jerry cans. (man ik kan echt niet bij de zaak blijven) Na mijn douche staat mijn ontbijt klaar op de tafel op de veranda. Alex slooft zich echt uit en verwent me elke ochtend op een ommelet met brood (vaak zelfs toast). Mijn kamergenoot, de Canadese Kowalsky, schuift tegen die tijd de laatste happen naar binnen en vertrekt naar zijn school aan de andere kant van het dorp. Mijn nieuwe collega vrijwilliger (John) loopt ondertussen precies de omgekeerde route, hij woont naast Kowaslky’s school. Waarom TPA in zijn oneindige wijsheid heeft besloten de twee zover mogelijk van hun werk te laten wonen is voor mij een raadsel. Wat na achten vertrekken ik en John dan naar Young Souls. De “assembly” is dan net afgelopen en iedereen marcheert naar zijn klas toe. Gisteren was iedereen echter nog vollebak aan het marcheren. Blijkbaar trainen ze voor de marcheerwedstrijd op “independence day”. Het is overigens eng om te zien hoe boosaardig de liefste tienjarige meisjes eruit zien als ze marcheren. Ik krijg dan van de WOII associaties. Op school geef ik elke dag een uur of drie les. Soms ben ik klaar om half twaalf, andere keren heb ik enorm veel tussenuren en stop ik pas om drie uur. Tijdens mijn tussenuren ga ik meestal naar huis. Dan lees ik wat op de veranda, bereid mijn lessen voor of praat ik met de mensen rond het huis. Ook lunch heb ik op de veranda, samen met Patrick en soms met Kowalsky. De kinderen zelf maken behoorlijk lange dagen. Ze hebben hun eerste les om half acht en gaan daarna door tot 4 uur met in totaal 1,5 uur pauze. Sommigen komen echter zelfs eerder naar school om de boel op te ruimen en schoon te maken. En dan verwacht men dat die kinderen nog wat opnemen na 7 uur in de schoolbanken te hebben gezeten. Na school is de middag op de een of andere manier altijd snel gevuld. Soms ga ik naar het internet, ga ik naar Ofebia (een vriendin van me die in het benzinestation werkt), ontmoet ik wat andere vrijwilligers, bereid ik mijn lessen voor, lees ik een beetje, sport ik met de andere vrijwilligers of hang ik gewoon wat rond met Patrick. Half zeven stipt staat het eten dan op tafel. Dat is een van de hoogtepunten van mijn dag. Het klinkt misschien een beetje triest, maar ik ben heel wat meer op voedsel georienteerd sinds ik hier ben. Ik denk dat het komt omdat ik niet snack. Ik eet ontbijt, warme lunch en warm avondeten en dat is alles, misschien eet ik nog een sinaasappel maar daar blijft het wel ongeveer bij. De andere vrijwilligers zijn ook nogal op het eten gericht. In mijn eerste twee maanden gebeurde het vaak dat iemand iets zei over patat en dat we daarna een uur lang over westers eten praatten. Ik heb nooit zo’n last gehad van verlangens naar de westerse keuken maar voor anderen was het wat lastiger. De afgelopen maanden hebben we ook nog vaak dit soort gesprekken gehad, maar nu ging het over banku,fufu,redred,rijst en andere zaligheden uit de Ghanese keuken. Goed, het avondeten dus. Ik ben de enige vrijwilliger die het geluk heeft van een gastgezin dat met je eet. De meeste anderen krijgen hun eten op tafel en eten dat daarna eenzaam op al starend naar de muur. Alex echter eet altijd samen met zijn vrijwilligers (vooral prettig toen ik nog alleen was) en zorgt dat Patrick luncht met de blanken. Het eten zelf verloopt redelijk stilzwijgend en naar goed Ghanees gebruik schep ik zo gauw mogelijk het eten van het bord naar mijn mond. Als mijn bord dan leeg is gooi ik er gewoon weer een nieuwe lading op en begin van voor af aan. Al met al heeft Alex ervoor gezorgd dat mijn maag zich aanzienlijk heeft vergroot. Alex, Kowalsky en ik krijgen het dan ook voor elkaar om samen een kleine koolbox vol met rijst naar binnen te werken. Na het eten blijf ik dan altijd nog even zitten en praat ik met Alex over van alles en nog wat: school, lastige kinderen, wat er zo al die dag gebeurd is, Ghanese politiek, Ghanees eten (bijzonder populair onderwerp) en veel ook over Ghanese traditie en gebruiken. Ik denk dat ik van alle vrijwilligers het beste op de hoogte ben van de gebruiken en rituelen op festivals en begravenissen en over traditionele machtstructuur hier in Ghana. Rond half acht staan we dan meestal op van tafel en begint het korte avondprogramma. Misschien lees ik weer wat, ga met Patrick naar het dorp of naar Ofebia of zie ik de andere vrijwilligers in een spot bar. Rond half tien lig ik echter al weer onder de wol en voor elven zijn de lichten uit. Vroeger waren de avonden wat langer (dan sliep ik soms niet tot half twaalf, jaja een wilde boel was dat) maar sinds veel van de oude vrijwilligers vervangen zijn door een enorme groep obibroekies zijn onze verblijven in de spotbars afgenomen en ingekort.
Voila, daar heb je een doordeweeksedag uit Marco’s leventje in Ghana. Misschien begrijp je nu waarom ik soms zo lang niets op het internet melde: er gebeurt hier gewoon bijzonder weinig. De weekenden zijn een beetje spectaculairder met korte tripjes door Ghana of nog een heel stuk saaier als ik hier in de Hills blijf. Dan gebeurt er dus echt geen ene drol en ik heb dan ook geen idee waarmee ik een dag vul. Al met al is er vooral een ding wat een groot verschil maakt in de dagindeling: ik heb geen tv. Als ik moe ben hang ik dus niet uren achter de tv, maar lees even een boek en kruip dan mijn nest in. Echt een gemis vind ik het eigenlijk niet. Het dwingt je tot wat meer contact met mensen wat eigenlijk wel fijn is. Er zijn maar twee dingen die ik mis van de tv: Ten eerste als je absoluut kapot bent en gewoon iets wil doen zonder na te hoeven denken is een tv ideaal. Ten tweede zou het interessant zijn af en toe BBC news of iets dergelijks te zien. De kranten zijn namelijk niet echt de moeite van het kopen waard (buitenlands nieuws wordt op 1 kleine pagina samengevat) en aangezien ik geen radio heb kan ik ook niet naar de wereldomroep luisteren.
Er is echter een avond in de week waarop er andere dingen worden gedaan. Een avond waarop alle vrijwilligers samenkomen voor het hoogtepunt van de werkweek en die ik vanavond voor het laats weer bij ga wonen: quiznight. Alle vrijwilligers komen dan naar Emmanuel waar twee van ons de anderen met vragen of spelletjes bestoken. De oorspronkelijke tijd voor dit gebeuren was volgens mij 7 uur, maar aangezien iedereen altijd te laat is werd het al gauw half acht en tegenwoordig hangen we meer tegen de acht uur aan. Ik weet het, vragen en spelletjes klinken bijzonder duf maar het is echt lache. Het is niet alleen maar leuk omdat er voor de rest geen ene ruk te doen is in de avond maar het is gewoon een grappig sociaal gebeuren met een hoop lol. Af en toe hebben we ook wel eens een filmpje gekeken in de avond (maar niet op de heilige quiznight natuurlijk), zoals ik thuis zo vaak met vrienden deed (al was het beeldscherm wat kleiner, de vcd met krassen gevuld en ontbrak het dolby suround sound) maar ik moet toch zeggen dat quiznight een stuk leuker is.
Nou volgens mij staat hier wel zo’n beetje mijn hele leventje in the hills samengevat. Veel gebeurd er niet en zoals ik al eerder schreef is het dan ook niet echt avontuurlijk maar de mensen, de relaxte sfeer en de spooradige gebeurtenissen (festivals, begravenissen met “executioners” en nachtklokken) maken het toch zeker de moeite waard.
-
16 Februari 2006 - 19:54
Mieke:
Een heel goede reis eerst met Piet, Margret en Doshima en daarna het spannende avontuur door al die verschillende landen! Jammer dat dat niet op je site kan verschijnen, maar we horen vast wel veel verhalen in stukken als je weer in deze hoek van de wereld bent.
Bedankt voor al je mooie verhalen. Het geeft in ieder geval een indruk. Geniet er van en tot ergens in mei....
Ook van Dick, Wim (dat hij daar tijd voor heeft om van die hele lappen tekst te tikken....)en Bram -
17 Februari 2006 - 00:18
Erika&Harald:
Mir hoffet, dass ihr eich älle gsund ond glicklich in Ghana treffa dent ond zsamma no viel ondernämme kännet.Dr`ganza Familie wünscha mer schene Täg ond guete Erläbnis. Dem Marco danka mr fir den bovenstaand Bericht, dän mr wia imma et verstanda händ.
An ganz liabe Gruaß aus dem Schwobaländle
von E&H -
08 Maart 2006 - 16:58
Bram:
yo marco,
ik kom vandaag weer eens tot een nare conclusie, namelijk dat ik mij kei en keihard moet schamen, nu ik erachter ben gekomen dat ik een hele maand lang niets van mij heb laten horen. hokay, het had misschien niet veel uitgemaakt aangezien Doshima en je ouders er zijn en je waarschijnlijk geen behoefte hebt aan internet, maar het gaat om het idee, zullen we maar zeggen. ik schaam mij in ieder geval diep, heel diep. maar nu ik zolang niets heb neergezet hier, zal ik mijn best doen nu WEL wat neer te zetten.
als eerste onderwerp zal ik het klusweekend nemen. dit weekend was toch wel erg geslaagd, kut dat jij het resultaat niet kan zien, tenminste, je kan het resultaat natuurlijk wel zien, maar het verschil is juist het koele. nu hebben we in totaal de deur beneden, de trap, de overloop, de gang, de wc en de woonkamer vernieuwd. overal ligt nu laminaat, alles is geschilderd en gelakt en het ziet er nu wel vet uit. je moet weten dat de vorige kleuren echt spuug en spuuglelijk waren, dus eigenlijk was alles wel een grote verbetering geweest, maar dankzij lotte (die net als ik IO doet en zich natuurlijk wel verplicht voelde de kleuren uit te kiezen voor de muren en kozijnen en deuren) is het er goed uit komen te zien. het kostte wel de nodige inspanningen, en ik heb een volle dag als nazi rond moeten lopen (mijn stofjas heb ik bij de dump gekocht, omdat ie daar gewoon 4x goedkoper is, maar het gevolg is wel dat je zo'n ding uit het leger hebt en al je huisgenoten beweren dat je er echt eng uitziet als nazi), maar het was het waard. nu moet alleen de keuken nog, maar die is echt fucking smerig en lelijk, dus ik denk niet dat iemand al zin heeft om daarmee te beginnen. ooit zal dit wel gebeuren, ik gok op de zomervakantie, ten vroegste. de ouders van onze huisbaas (die af en toe komen checken of er nog iets verbeterd moet worden) vonden het iig zeer vetjes eruitzien, vertelden dat ze nog wel iemand kenden die zn keuken ging verbouwen, zodat we zn oude kastjes konden krijgen, verklaarden hun zoon voor nietsnut en kwamen met nog 100 andere dingen die ze gingen verbeteren in ons huis. dit gebeurt waarschijnlijk toch nooit, maar is wel leuk om even te horen. de week erna kwam mijn opa naar delft om mijn kot uit te checken. zijn vader heeft ook in delft gestudeerd en hij vond het dus wel leuk om te kijken wat er zoal gebeurt in dit kleine pitoreske stadje. natuurlijk was ie er al 10x geweest en ook al een paar keer op de TU om een symposium te geven, maar hij gebruikte het volgens mij allemaal als excuus om mijn kot uit te checken. toen hij, mijn vader en mijn moeder met hun drie autos uiteindelijk allemaal mijn kot hadden gevonden, kon het beginnen. daarna konden we naar de binnenstad om een cafe te zoeken om te lunchen. na anderhalf uur te hebben gepraat over de huidige situatie in israel, de nieuwe rap van minister donner en nog enkele andere politieke onderwerpen, ging ik naar huis weer en zij gingen de binnenstad bekijken. het kwam erop neer dat zelfs mijn opa tevreden was over mijn kot. kun je nagaan!
nog meer goed nieuws, over mijn tentamens. ik kan u meedelen dat ik alles heb gehaald, das erg mooi, want nu heb ik komende tentamenweek dus helemaal geen herkansingen, wat betekent dat ik alleen maar een tentamen analyse2 heb. dit is best wel te doen, vooral omdat ik dus anderhalve week vrij heb om dat te leren. moet lukken. voor de rest is het wel redelijk druk op school op het moment. iedere keer denk je dat er een rustig kwartaal aan komt, maar iedere keer valt dat weer keihard tegen. we hebben nu een fijn nieuw vak, IPO (integrale product ontwikkeling), waarvoor je iedere twee weken een opdracht moet maken. dit is al naar, kost je weer een vrije middag iedere twee weken (en vrije middagen zijn al zeldzaam). dan heb je ook nog een ergonomie project, wat overmorgen af moet zijn. voor ontwerpen is het altijd gewoon ontzettend druk en dat is dus ook niet heel fijn. vooral ook omdat ik gisteren ziek was en dus ontwerpen en vormstudie gemist heb, waar ze waarschijnlijk ook weer over gaan zeiken. dat is toch wel een groot nadeel ten opzichte van de middelbare school. als je daar ziek was, dan vroeg je of een van je ouders belde en dan was alles geregeld. bij bijvoorbeeld ontwerpen moet je naar een of ander duister secretariaat bellen, maar als je 3 lessen op rij mist (spijbelen of echt ziek zijn is geen verschil), kicken ze je uit de groep en mag je dus alles opnieuw doen volgend jaar en heb je al een heel jaar studievertraging opgelopen. jeej, super! nouja, dat is dus kut en die begeleiders lopen constant te dreigen dat ze je eruit gooien enzo, beetje triest. voor de rest bevalt het wel nog steeds op school, tis wel nog steeds leuk enzo. wel jammer dan paul en remco dus weg zijn, bernard (andere dude met wie ik het heel goed kan vinden) stopt er ook mee, dat is gewoon echt heel kut. juist de mensen met wie ik het beste kan opschieten stoppen, straal ik dat uit ofzo? maar goed, volgend jaar ga jij ook in delft studeren :P lijkt me trouwens wel een goed plan, dus misschien moet je dat maar doen.
morgen ga ik trouwens naar Admiral Freebee in de Melkweg, supergaaf. ik ga met bas en bastiaan, met de auto (bas die heeft zn rijbewijs echt in anderhalve maand gehaald ofzo, fucking sick), dan naar de pizzeria en rocken met de admiraal. damn ik heb er superveel zin in. ben nu de hele tijd zn albums aan het luisteren om weer goed in de stemming te komen. de opnames van het album van bitter lemon zijn trouwens vorige week voorgoed aan een einde gekomen, nu gaat het afmixen beginnen en dan nog masteren en dan is het finito. echt superrelaxt, want het begon echt vervelend te worden. nu hadden we echt 5 optredens staan ofzo, die vervolgens allemaal niet doorgaan omdat gianna moet optreden met drums united (percussie groep van haar vader), echt super jammer. we zetten nu in op IO festival, dat is pas 16 juni, maar wel superkoel. grootste studentenfestival van nederland, 1600 bezoekers (betaald). morgen gaan we dus de demo daarnaartoe sturen, tis hier in delft (mijn faculteit gewoon) en hopelijk lukt dat.
rob, bas, bastiaan en marco hebben trouwens maar besloten dat we niet op vakantie gaan dit jaar... ik snap niet echt waarom, maar goed, misschien is het beter om op een ander tijdstip daar verder over te praten, misschien is het ook makkelijker via mail dan zo over deze site heen. nouja, ik vind het in ieder geval heel kut, want ik verheugde mij super op een vakantie met mijn vrienden. het is iets waarvoor ik ongeveer het hele jaar leef, wat de beste week van het jaar moet zijn. valt me dus wel een beetje tegen dat ik de enige ben die het zo ziet, maar goed, misschien denk jij er ook zo over. ik bedenk me trouwens net dat je dit misschien niet eens leest voordat je terug bent in soest, maar goed, dan lees je het dan maar lekker, dat boeit me niet zoveel. je reis naar huis klinkt in ieder geval goed en het doet me ook goed dat je dit plan (wat je al lang in je hoofd had vertelde je mij) ook daadwerkelijk gaat uitvoeren. als je eenmaal weg ben kan je er maar beter meteen het beste van maken. duurt het wel weer twee maanden langer voordat wij je weer zien, maar dat is dan maar zo. aan sommige dingen doe je nu eenmaal niets, en een reis van twee maanden door zoveel landen is een goede reden om mijzelf op te offeren :).
afgelopen donderdag en vrijdag was trouwens weer de grandi art. donderdag kon ik natuurlijk niet gaan en het plan zou dan ook zijn dat we met marco, bas, bastiaan en rob de vrijdag avond zouden gaan. dat viel al snel in het water, omdat bastiaan en rob ziek waren. bas kwam wel even langs gelukkig, maar moest daarna naar een feest (die jongen gaat echt iedere week naar een feest:D). er waren wel echt teveel andere mensen van vorig jaar v6, dus het was wel gezellig. mijn bandhomie jelte werd natuurlijk eerste met zn bandje fubroz. dit was eigenlijk wel terecht, omdat het de enige band was die vaker optrad en dat was wel te merken. de jury bestond uit bart, gielke, pieter, nitzan en haar 2 nieuwe bandleden, die net als ik uit het mooiste land ter wereld komen. daarna kropen we de ph maar in, waar ook nog veel mensen uit vorig jaar v6 waren. het was dus wel een gezellige avond. toch mis ik wel de filmkijk avonden die we zo vaak hadden met zn zevenen. moeten we binnenkort maar snel weer eens doen, waarschijnlijk gaat dat wel weer komen wanneer jij er weer bent, aangezien jij ook van films kijken houdt.
goed, hier zijn weer allemaal rellen aan de gang. we zouden zaterdag gaan bowlen, maar opeens vierde rob zn verjaardag (die dude is zondag jarig) en toen toch weer niet, dus gaan we weer wel bowlen ofzo. maarja, goed ik volg het allemaal niet meer:D.
straks gaan we nog naar i.d-Kafee, het cafe van onze faculteit, tis er eigenlijk best wel hip. twee weken geleden was het feestkafeest, dat was helemaal geniaal. normaal is het van 5 tot 9 open, toen van 5 tot 3 ofzo. het grootste probleem was eigenlijk dat ik met ergonomieproject bij bart (niet van eijden) en joost in het groepje zit, en die twee gasten ook tap stonden. constant gratis bier dus:). week erna ging sonja mee, was het carnavalsthema, ook geniaal. tijn (andere dude hier) was wel zo zat dat ie sonja bijna probeerde te versieren, dat was al helemaal geniaal. hij had de dag daarna zo'n enorm schuldgevoel daarover, supermooi was dat. maar goed, deze week komt zijn vriendin dus mee (of tenminste, nog niet echt zn vriendin, maar wel bijna en min of meer. hij noemt het iig zn vriendin), en lotte staat tap, dus ik zal er zoiezo zijn, wel aan de cola, wat ik was dus ziek, maar ik zal er zijn. zaterdag wordt rob zn verjaardag trouwens gevierd in amersfoort, bas gaat rijden in de auto :D.
he, trouwens, wanneer je terug bent uit ghana, moet je wel enkele van die ghaneese gerechten demonstreren. zoals jij over het eten daar spreekt, moet het goed te douwen zijn.
weet je, voor de rest heb ik eigenlijk niet zoveel te vertellen bedenk ik me. hier in nederland valt er eigenlijk weinig te beleven. thuis is het wel druk, mn mam is nu aan het verhuizen naar utrecht, supervet huis. superhoge kamers en in het centrum van utrecht. je snapt dus wel dat als mn moeder daar een beetje gesettled is dat we dus ook vaak uit gaan gaan in utrecht. volgens rob is het om de hoek van de studentendiscotheek enzo. mn vader heeft ook nu de hele ikea leeggekocht met allemaal zooi om het in baarn in te richten, maar daar wordt het wel echt mooi nu. nieuwe tv ook, genot om films op te kijken, nieuwe auto krijgt ie ook (saab 93!). voor de rest verloopt alles koel hier, ook in delft. ik denk dat ik het hier dus bij ga laten. dan moet ik alleen nog zeggen: veel plezier in alle landen die je nog gaat zien, excuus voor de ontzettend late reactie, hopelijk lees je em nog tijdens je reis en anders maakt het nog niet uit. zorg dat alles goed verloopt, sterkte met alles wat gaat gebeuren, veel plezier met je reisgenoten en vooral: kom veilig thuis bij ons.
check je later bro, homies 4 life,
B to the RA to the M -
09 Maart 2006 - 10:57
PMMM:
Het ecodorp was shit (in een emmer) duur en 's nachts heet. Dus vertrokken naar Akosombo en in Aylo's Bay nog 2 dagen relaxed. Internetten nu aan de voet van de Dam. Wij zijn heel benieuwd hoe het jullie vergaat en waar jullie inmiddels zijn. Goede, mooie en veilige verdere reis toegewenst.
MM:Hab aufgehOert zu weinen,aber es war doch wieder sehr heftig,abschied nehmen zu muessen. Alles,alles Liebe K.M. -
09 Maart 2006 - 19:55
Matthijs:
Marco jongen !!
'..beter laat dan nooit ..' zou je onderhand kunnen denken .. *ahem*
Maargoed, schitterende verhalen ouwe rakker! Ongekend echt ... :) Momenteel hebben we het op de uni over ontwikkelingsgeografie en ook over ghana, dus het is heel vet om dan dit te lezen !!
En je aanstaande reis.. die mag er zijn jongen! Zo ontzettend veel landen... !In marokko lopen altijd surfbare golven en het kan er zelfs heel hoog worden meter of 6/7 in het goeie seizoen). Dussee, misschien dat je nog eens een plankje daar op de kop kan tikken ;)
ALs je terug bent wil ik echt álles over je avondturen weten gek :D
Nu even wat over mij..
Mn studie is heel interessant en heb inmiddels een kamer in hartje utrecht. 4 huisgenoten, gezamelijke woonkamer, niet te duur, 2 keukens, 2 badkamers, tuin, balkon .. k heb eerlijk gezegd wel een beetje gemazzeld wat dat betreft...
En het leventje gaat verder wel zijn gang, lang niet zo enerverend als bij jou ;) !
Man ik kijk uit naar de lente, dan spreken wij elkaar!!!
Groetjes, Matthijs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
