Grenzen, vodou en oude koninkrijken

Na vele berichte uit ghana komt er nu dan wat uit het buitenland. Nou brengt dat buitenland een groot probleem met zich mee (voordat jullie allemaal beginnen te zeuren over mijn verschrikkelijke nederlands) die rottige fransen hebben hun toetstenborden met misplaatste toetsen naar afrika gebracht. Dit internetcafe heeft er da nog eens een eigen touch aan gegeven door de n iet geheel te laten functioneren. Maar goed, terzake. Eerst nog even een kort verslag van het bezoek van mijn familie. Ik had hun verblijf en ons reizen mooi gepland maar ziekte gooide roet in het eten. Een dag voordat de familie aankwam werd ik ziek. Ik was niet onwijs ziek maar had wel goed koorts en was bovendien geheel uitgeput. Ik ko gewoon niets doen behalve in bed ligge en slapen. Gelukkig regelde mijn hostfamily het ophale va mijn ouders bij het vliegveld. Toen ze savonds laat da eidelijk aankzamen waren iet zij maar ik absoluut uitgeteld. De volgende twee dage gig het weer wat beter met me en toe werd ik weer onwijs moe e ziek heb je zes maande in ghaa gewoond, wil je een beetje zelfstandig
overkomen en dan moeten je ouders je weer naar bed slepen en instoppen omdat je gewoon helemaal gee energie hebt. Alle overgekomen medici (mijn ouders dus) interpreteerden mijn symptome als malaria. Wat later bleek het een virus te zij geweest. Kijk als ik da toch ziek moet zijn in afrika wil ik ook wat exotisch en iets dat spectaculair klinkt, iets waarvan de mensen thuis zeggen: woh, marco had je malaria, damm zeg das toch hardstikke gevaarlijk, goed dat je wat gerust hebt. Maar in plaats daarvan heb ik een lullig rot griepje. Een paar dagen later was ik weer terug de oude en zijn we met zijn allen aan het reizen geslagen. We hebben toch wat dingen gedaan die ik nog niet gedaan heb en al met al was het best een leuke trip. Maar bovenal was het leuk weer met zijn alle samen te zijn, al was twee weken wat kort vooral aangezien er zo veel veranderd is in de afgelopen maanden. Na twee weken hebben we dan Doshima op het vliegtuig gezet en zijn ik en mijn ouders nog een paar dagen wezen relaxen in het oosten van ghana (Volta region). Toen heb ik afscheid genomen van hun en ben terug gegaan naar de hills. Ook daar was het afscheid nemen want de volgende dag zou onze reis naar huis beginnen. Het afscheid nemen van de vrijwilligers viel mee aangezien de meeste mensen die ik echt goed ken al vertrokken waren, maar het gedag zeggen tegen mijn gastgezin en het laatste vaarwel op school was toch wel rottig. Op school heb ik aan alle kinderen wat snoep uitgedeeld en als je dan rond gaat, en je ziet de kinderen aan wie je maanden les hebt gegeven en die je ondertussen echt hebt leren kennen, dan is het toch even slikken.

Toen al dat eenmaal achter de rug was begon de reis dan daadwerkelijk (ondertussen was het alweer tien uur, het vroege opbreken was niet echt gelukt). Pieter, Nick, Floor en ik stapten in een taxi die TPA ons nog tegoed had en vertrokken naar Accra. Floor zou ons in Accra verlaten om ons een week of twee later in Ouagadougou (die verdoemde plek in Burkina Faso waar iedereen altijd ziek wordt) weer te ontmoeten. Zij zal ons dan waarschijnlijk tot aan Senegal vergezellen waarna zij terug vliegt naar Ghana en wij verder gaan naar Mauritanië. Maar goed we waren dus in Accra. Daar wisselden we wat euros naar CFA aangezien we de vorige keer (dat was in Ouagadougou) een paar uur in de gloeiende zon moesten wachten totdat we geld hadden om water te kopen en we dat deze keer wilden vermijden. Daarna ging het per tro naar de Togolese grens. Die tro was overigens het toppunt van luxe. We hadden daar toch een partij beenruimte dat wil je niet weten. Toen we dan aan de grens uiteindelijk toch echt uit moesten stappen kwamen er meteen allemaal mannetjes aan om ons de grens over te helpen. Wij jaagden ze allemaal weer weg op een na die ons maar bleef volgen en ons voorzag van nutteloze informatie (“je moet daar heen” nee echt, dus we moeten naar die plek waar die gigantische pijl met “immigration” naartoe wijst). Al met al was de grensovergang toch redelijk makkelijk. Die ene man bleef ons maar volgen maar was verder niet vervelend en voor de rest kregen we overal gewoon meteen een stempel en konden we doorlopen. Aan de andere kant wisselden we onze laatste cedis naar cfa (waarbij iemand een prachtige truc uithaalde door negen briefjes te tellen, er een aan toe te voegen maar er daar 4 voor weg te steken, hij was nogal sacherijnig toen wij het na gingen tellen). Toen namen we een taxi en raasden in een uurtje door togo. We namen gauw wat fotos van borden met “togo” erop zodat we ook wat fotos van togo hadden. Aan de andere kant gingen we meteen weer door de douane wat nu zelfs nog makkelijker ging. Er werden haast geen vragen gesteld, geen tassen geopend en soms werd de stempel zelfs geplaatst zonder naar het paspoort te kijken. Twee grensovergangen dus in een dag, iets wat ik toch eigenlijk best een prestatie vond. Als je het zo bekijkt hebben we alweer 1/7 van onze trip gehad. Meteen stapten we weer in een taxi op weg naar Ouidah, een belangrijke voudou stad. We reden een stukje in het donker wat overigens rete eng was, in het donker reizen gaan we zoveel mogelijk vermijden. Aangekomen in Ouidah namen we een zemi-john (een brommer taxi) naar het hotel. Die zemi’s zijn overigens hardstikke gaaf en een handige en leuke manier om je door de stad te verplaatsten. In het hotel ontdekte we het eerste grote voordeel van de francofone landen: goed bier. En daar dronken we er dan ook een paar van om onze eerste, succesvolle reisdag af te sluiten.

De volgend ochtend moest eerst wat geld gehaald worden bij western union (klinkt makkelijk maar dat is niets hier) voordat we de voudou aspecten van deze stad konden verkennen. In de middag begonnen we dan rustig met deze tocht die ons eerst bij het “maison des pythons” bracht. Dit was een voudou tempel waar pythons zeer belangrijk/heilig zijn. Voudou is overigens een gewone afrikaanse, traditionele godsdienst die hier in Benin zijn oorsprong heeft. Het is meegebracht naar midden amerika door de vele slaven die vanaf hier (het werd door de europeanen slavenkust genoemd) daar naartoe getransporteerd zijn. De tempel bestond uit een gebouw gemaakt van modder waar de voudou (een hoop aarde waar alle offers op gelegd worden) in stond en een modern betonnen gebouwtje waar de slangen in lagen. Wij kregen eerst allemaal een slang om de nek gelegd (voel je je ook lekker veilig bij) en nadat dat achter de rug was mochten we het ronde gebouwtje in waar tientallen slangen lagen te pitten. Ik weet niet wat ze met die slangen doen maar die beesten zijn hardstikke duf. Onze volgende stop was een museum waar wat foto’s van voudou rituelen en voudou maskers zuden moeten zijn. Nou niet dus. Eerst werden we naar een expositie gevoerd waar geen ene reet aan was en toen naar de “daadwerkelijke” expositie. Daar wilde die grapjas nog eens 3000 CFA. Het duurde ongeveer een kwartier voordat ik met mijn brakke frans hem kon duidelijk maken dat wij die extra 3000 echt niet gaan betalen, dat hij ons aan het begin had moeten melden dat het twee musea zijn en dat hij die rotgeintjes maar bij andere toeristen die niet de tijd/geduld hebben om hem 15 minuten lang bezig te houden moet uithalen. Toen mochten we dus naar binnen, alleen om te ontdekken dat het een soort opslagplaats was voor moderne kunst, gebaseerd op voudou. Lekker is dat, heb je daar nou een kwartier voor staan lullen met die gozer? Onwe laatste activiteit die dag was de slavenroute. Dat was een 4km lang pad naar het strand dat slaven moesten lopen voordat ze aan boord van de schepen werden geladen. Het was een leuke wandeling maar voor de rest zat er niet echt een historisch tintje aan. Op het strand stond een groot poort als gedenkmaal en dat was het dan wel zo’n beetje.

Dag drie begon weer lekker op zijn gemakje. Mijn ouders zeiden dat ik in Ghana een beetje relaxed/sloom/”alles op zijn gemakje” was geworden, nou dat is er in Benin niet beter op geworden. Ouidah was zo een relaxed, leuk en schoon stadje (geen open riool en rondslingerend afval, geen druk verkeer en langsrazende taxi’s, allen rustig rondcrossende zemi’s) dat wij ons eigenlijk nergens druk om konden maken. Laat die ochtend waren wij dus opweg naar Cotonou (de grootste stad in Benin, een enorme, drukke meloch). Daarvandaan vertrokken we meteen weer naar Porto Novo. Dewelfde dag wilden we eigenlijk nog naar een dorp op stelten (Ganvie) maar we besloten dat we geen zin hadden om te haasten dus zochten we maar een hoteletje. In Porto Novo bezochten we alweer een van de hoogtepunten van Benin: de voormalige kerk die tot moskee om is gedoopt. In feite was het een kleurrijke bouwval, gestut aan alle kanten. Viel dus een beetje tegen. Toen was het op naar het volgende museum (ben nu al in meer museums geweest dan ik er in Ghana bezocht heb). Dit was wel weer de moeite waard aangezien het bijzondere maskers had en vertelde over de traditionele manier van leven. Hier in Benin is het traditionele geloof nog zeer dominant. In ghana geloofde iedereen er eigenlijk stiekem nog wel in en was iedereen hardstikke bang voor de fetish priesters en heilig van hun krachten overtuigd (maar zijzelf geloofden natuurlijk niet in deze afgoderij want god is machtiger, andere mensen geloofden dit) maar officieel was bijna iedereen moslim of christen. Hier in Benin is de helft van de mensen nog een aanhanger van het traditionele geloof: voudou. Na ons bezoek aan het museum was onze toeristische rondgang in de hoofdstad van benin ten einde gekomen en was het genieten van een goede maaltijd, een koud biertje en een lekker bed.

Binnenkort meer over mijn reis, nu wit mijn tijd er in het internet cafe echter op. Groetjes uit Abomey, Benin.

ps. deze keer kan ik de Afrikaanse techniek niet de schuld geven, de website werkte niet. vandaar dat ik dit berichtje verstuur vanuit Natitingou in het noorden van Benin. Morgen gaan we met de brommer touren langs wat dorpjes met bijzondere huisen. Ze bouwen hier de huizen als kleine kasteeltjes. Dan gaan we waarschijnlijk rustig aan richting Burkina waar we begin volgende week Floor ontmoeten(althans, dat is het plan). We zullen dus een paar dagen in Ouagadougou uitrusten/op Floor wachten. Dan horen jullie meer van me. Groetjes uit het wat al te zonnige en redelijk warme noorden van Benin.