kerstverhaaltje

Vorige keer had ik niet veel te melden, nu valt er genoeg te vertellen. Allereerst heb ik mijn eerste kerst in den vreemden gevierd. Waarschijnlijk was ik de enige van mijn vrienden die dat in de kerk heeft gedaan. Zondag ochtend ging ik dus naar de kerk met mijn hostdad Alex. De gehele ceremonie was in het twi dus erg veel van het kerstverhaal heb ik niet meegekregen (ach, ik ken het toch al). Het was dus gewoon een beetje dagdromen totdat het bandje weer begon te spelen en mensen zongen en dansden. Ondanks het feit dat God hier overal is en jezus op elke taxi en winkel wordt bedankt was het kerstfeest opvallend sober. Mensen slachten misschien een geit of een paar kippen en eten iets meer dan normaal, maar daar houdt het dan ook bij op. Gelukkig wist Alex echter dat het in europa en de VS grootschalig gevierd word en was zo onwijs aardig om een kerstdineetje voor de vrijwilligers te organiseren. ’s Avonds waren alle vrijwilligers dus aanwezig (een stuk of 11 op dat moment) en bracht Alex het dinee. Soep met varkensvlees (klinkt normaal, maar dat was de eerste keer dat ik weer varkensvlees at en Alex had het speciaal voor ons geregeld aangezien hij wist dat blanken van varkensvlees houden), kip, rijst, sla (jaja, alweer zo een bijzondere maaltijd voor ons), yamballs en waarschijnlijk nog het een en andere dat ik ondertussen alweer vergeten ben. In elk geval verdomd veel en verdomd goed (al zal het wel niet opleven tegen jullie maaltijden, even dat je het weet: ik hoef niet te weten hoeveel stukken mals vlees en hoeveel gesmolten kaas jullie gegeten hebben, ik vraag me af welke eikel me nu toch zijn kerstmenu opstuurt). Jamie had wat kerstmutsen en een kerstboom voor ons achtergelaten waardoor we toch een beetje in de kerststemming kwamen. Het fijnste aan het kerstdinee was toch wel dat het het ver van huis zijn tijdens de kerst een stuk dragelijker maakte. Nadat ik met de hele familie in nederland had gesproken, en ze toch wel miste was het erg fijn me om te draaien en alle mensen te zien die ik hier in ghana zo goed heb leren kennen en waarmee ik zoveel heb meegemaakt. De volgende dag gebeurde er absoluut niets dat op kerst kon duiden. Er was geen sneeuw, regen of kou, nergens kerstverlichting en de enige kerstboom was de plastic boom die jamie had achtergelaten. Ik had echter (onwetend als ik was over de ghaneze gewoontes) cadeautjes gekocht voor de kinderen, Alex en Patrick. ’s Avonds heb ik die dus onder de kerstboom gelegd en alex gevraagd de kinderen te roepen. Hij vroeg hoe wij dit meestal vieren en ik liet ze kerstliedjes zingen en Alex gaf ze wat cake en frisdrank (feest voor de kinderen). Daarna konden ze het wc papier van de cadeautjes afscheuren. Behalve mijn 3 hostsisters waren er nog 2 koters (joost mag weten wie het waren) maar gelukkig kon ik wat cadeautjes rondschuiven zodat iedereen toch tevreden kon zijn.

Dinsdag gingen we dan op weg. Het begin van een tripje door ghana. Het was grappig hoe dit geheel anders voelde dan toen ik opweg ging naar Mali. Daar had ik me lang op verheugd en zittend in de bus (toen ik echt de illusie had dat ik dan eindelijk ging reizen) was ik erg verheugd. Nu was het echter meer een soort van tripje op bekende bodem. Het eerste been naar accra zaten we nog met een groepje, maar toen ging de rest naar het strand ten westen van Elmina en ik en Pieter gingen wat verder naar het westen naar een dorp op stelten. In de bus werd een klein kerkdienstje gehouden totdat deze vol genoeg was om de weg op te gaan. Overigens, dat je een beeld hebt van een ghanese bus, een bus in ghana ziet er wat anders uit dan eentje in nederland. Het meeste vervoer gaat hier per minibusje dat over de weg kreunt onder de naam tro-tro. Deze oude mercedes bestelwagens of hun kleinere jappanse broertje zijn afdankertjes van europa en hebben dus al menige kilometers op de teller staan. Hoeveel het er precies zijn zou ik je echt niet kunnen vertellen aangezien een tro (of eigenlijk elke vorm van openbaar vervoer in ghana) eigenlijk nooit een werkende snelheidsmeter heeft. Dit is het eerste wat kapot gaat door de hobbels en kuilen en waarom je een snelheidsmeter in godsnaam zou repareren in een land waar wegbewijzering alleen maar een vriendelijk verzoek van de overheid is, is zelfs mij niet duidelijk. Achter in zo’n busje prop je dan zoveel mogelijk banken als je kwijt kan (iets waar mijn 1.90 lange reisgenoot bijzonder blij mee was) en laat je een 40 cm breed padje aan de zijkant open. Die ruimte moet natuurlijk gebruikt worden dus zijn er klapstoeltjes (die in de bochten met passagier en al meekantelen). Al met al zit je zo dus met zijn drieen (als je echt mazzel hebt) of vieren naast elkaar en is een bestelwagentje toch wel goed voor het transport van zo’n 20 man. Behalve de tro-tros (of tro in het kort) zijn er nog de wat grotere bussen die in een ver verleden, een dat de meeste van mijn lezers niet hebben meegemaakt, ook daadwerkelijk dienst hebben gedaan als bus. Natuurlijk worden de in europa vrij ruimtes hier in ghana gebruikt om mensen te plaatsen en dus zijn ook hier klapstoeltjes in het gangpad aangebracht. In totaal is dat goed voor 5 zitplaatsen waar dan 5 a 6 man in worden geperst(vergeet niet het achterwerk van menig ghanese vrouw als je het plaatje in je hoofd vormd). Dan zijn er nog de taxi’s die vaste roetes rijden en mensen oppikken langs de weg om ze voor een vaste prijs naar het volgende dorp te brengen. Je kan zo’n taxi ook “charteren” (=huren) maar dat doe je natuurlijk niet als je reist met een budget van zo’n 12 euro de dag. Kort samengevat zit je redelijk ok of onwijs oncomfortabel waarbij de ballans wat vaker naar het laatste dan het eerste doorslaat.

Goed, pieter en ik zaten dus in zo’n bus opweg naar takoradi (haal de kaart er maar bij) en ik las een beetje in de bradt guide. Dit is een van de twee reisgidsen die beschikbaar zijn in ghana en de meest bruikbare. Dit betekent echter niet dat het een goede gids is. Het is een verdomd onding dat nog op geen enkele plek die ik bezocht heb correct was maar het is een goed begin om de lokale bevolking naar dingen te vragen. Die zijn bij verre het nuttigst als je onderweg bent en iedereen is meer dan bereid je te helpen. Vraag aan een persoon in de tro hoe je het beste naar godmagwetenwaar kunt komen en de volgende 5 minuten zal de gehele tro bezetting een discussie voeren over deze vraag. Nadat men dan tot een conclusie is gekomen waar de meerderheid zich bij neer heeft kunnen leggen wordt je verteld dat je daar uit moet stappen en dan die tro moet pakken tot zo en zo. Dus, ik was die bradt guide aan het doorbladeren en zag dat er wel een leuk park in een regenwoud lag, niet al te ver van het dorp op stelten. Ik melde dit aan pieter en toen kwam ik tot de vreugdevolle conclusie dat wij een zelfde stijl van reizen hebben (ongeveer het belangrijkste als je met iemand reist, hij hoeft niet je beste vriend te zijn, zolang je maar redelijk met elkaar overweg kunt en op dezelfde manier wilt reizen). Pieter las namelijk het stukje over het park en stelde voor er maar meteen heen te gaan. Dit verlengde de reis met een uurtje of zo (die bus waar we zo lekker zaten hadden we ondertussen al ingeruild voor en fucking hete, volle tro waar we genoten van een sterk staaltje ghanees straatvoer: reist met verdomd mals vlees) en rond een uur of zes stapten we uit bij het zandweg met het bord Ankasa NP 6km. Een goede wandeling dus. Een half uurtje later was het donker en liepen we door het midden van het regenwoud bij het schijnsel van onze zaklampjes. Een uurtje later liepen we nogsteeds over het pad al vloekend op de bradt guide omdat het vergeten was te melden welke kant je op moest bij de freaking splitsing en we dus maar op goed geluk een richting hadden gekozen. Gelukkig vonden we op dat moment een huisje langs de weg...leeg. even later kwamen langs een ander huis en daar was gelukkig iemand aanwezig die zo vriendelijk was ons naar het park te begeleiden. Natuurlijk kom je op dat moment weer zat mensen tegen, maar goed in elk geval waren we kort daarna bij de park ingang. Toen nog wat verder lopen, de greppel overspringen, onze gids bedanken en een klein paadje volgen dat ons al gauw bij het ranger kamp bracht (er was geen kamp voor toeristen vlak bij de ingang zoals bradt ons had proberen wijs te maken). De ranger besloot dat het wat laat was om nog eens 1,5 uur te lopen naar het kamp (en wij waren het daar eigenlijk wel mee eens) en gaf ons dus de kamer van een parkwachter waar wij rond achten al lekker lagen te snurken. Volgende ochtend een bucketshower achter het gebouwtje genomen en op pad. 1,5 later kwamen we bij het kamp aan waar maar liefst 2 rangers waren en een serie hutjes voor toeristen, die geheel afwezig waren, wij hadden dus een prive parkje. Na ons ontbijt zijn we dan maar een rondje gaan lopen met de gids. We kwamen langs een woud van bamboes (best vet en groot) en baande onze weg door het regenwoud dat heel wat afwisselender is dan je misschien zou denken. Na een uur of 3 kwamen we toen aan bij een watervalletje. Eerst gingen we aan de top zoeken naar krokodilletjes (niets gezien, ga niet naar een regenwoud voor de dieren want het enige dat je zult zien zijn die kut insecten). Toen hebben we onder aan de waterval gezwommen terwijl onze gids aan het vissen was. Het was echt onwijs gaaf om ergens te zwemmen en links te kijken en een regenwoud te zien, dan kijk je naar de andere kant en ziet weer een aanzienlijke hoeveelheid bomen en voor en achter je is het al niet veel anders. Toen we uit het water klommen zagen we de gids weer en vroegen of er hier eigenlijk geen krokodillen zitten. “Ja, vaak wel” was het gerustellende antwoord. Deze keer waren ze toch echt afwezig, althans wij voelden en zagen niets. Een goede 2 uurtjes later waren we terug bij het kamp en klaar voor een douche en een tweede portie gari. Gari is een of ander mais poeder dat je met suiker en soms met melk eet. Het smaakt goed en een teekopje is genoeg voor een a twee maaltijden. Het spul vult pas als je water toevoegt (vandaar dat ik het “concrete” noem) daar maakte Andy (een vrijwilliger die altijd honger had) handig gebruik van door zich eerst redelijk vol te eten en dan water te gaan drinken. Daarna kon er dus ook echt geen hapje meer bij. Ideaal reisvoer voor in de rugzak dus. Maar nadat we de volgende ochtend onze derde portie gari achter de kiezen hadden en dus al 1,5 dag op water en gari hadden geleefd konden we het spul niet meer zien. Na een wandeling van zo’n 3 uur kwamen we weer uit bij de weg en gingen op weg naar het dorp op stelten vlakbij Benin, een dorp aan de westkust. Het park had ons op een paar duikelaars (kleine antilopes) die uit je hand aten en een hoop planten niet veel laten zien maar het was toch een gave ervaring.

Die middag, na van de taxi in de tro in de andere tro te zijn gestapt aan bij benin waar we ons bij het bezoekerscentrum melden. Dit was indrukwekkend goed geregeld (geregeld is al bijzonder in ghana) en voorzag ons van een gids die ons in de namiddag naar het dorp zou varen. Bovendien liet de dame ons een chopbar zien waar we genoten van wat banku (een of ander deegspul waar je met je handen een stukje uit pakt om het in de soep te dompen) met soep. Na 4 maanden ghana merkte ik alleen dat het wat pittig was doordat mijn ogen traanden en mijn lippen branden, maar voor pieter (met een week of 4 in ghana) was het toch wat heet. Een chop bar is overigens gewoon een paar bankjes onder een afdakje waar een vrouw je het eten serveert dat ze die ochtend (althans dat hoop je) heeft klaargemaakt. Na een wandeling langs het strand stapten we in het boodje en voer onze gids ons naar het dorp. Het was net of je door de polders aan het varen was (het kanaaltje was dan ook door de Nederlandse overheid aangelegd) alleen waren er een paar palmen in de achtergrond. Daarna kwam je uit op de maarseveense plassen (alweer versierd met wat palmboompjes) waar een klein dorp op stelten was gebouwd. Er woonden minder dan 300 mensen en alle huizen waren verbonden met een pad op stelten. Ik voelde me een ware indringer in dit toeristendorp (een paar duizend per jaar volgens onze gids, en ik geloof hem best). Normaal kun je je toch een beetje terugtrekken en dring je jezelf niet te veel op aan de mensen, maar hier in dit dorp waar (zoals pieter zo vraai verwoorde) het hele dorp het binnen vijf minuten weet als je een scheet hebt gelaten, kon je je nergens terugtrekken. Het dorp was overigens vanwege de kerst/nieuwjaar ook figuurlijk op stelten en de generator zorgde dat de speakers buiten het stalletje waar drank te krijgen was tot een uur of 4 hun muziek over het “vredige” dorp blaasden. Ook wij zijn er even heen gegaan en hebben wat met de mensen gedansd. Toen voelde ik me (gek genoeg, dansen heeft dat effect normaalgesproken niet op me) weer op mijn gemak. Ik realiseerde me namelijk dat dit dorp misschien anders was als de rest van ghana, maar dat de mensen precies zo waren als overal en dat ik hun cultuur of vrede niet meer of minder verstoor met mijn aanwezigheid als waar dan ook in ghana. Het is een gewoon ghanees dorp alleen dan op stelten en met een sociale controle waar ze op de veluwe nog wat van kunnen leren. De volgende ochtend maakten we een tochtje door het palmwoud dat werd gebruikt voor de lokale gin (men tapt de wijn uit de palm en destilleerd dit). Het zag er wel vet uit en ik moest op de een of andere manier denken aan “apocalypse now” wanneer men in het bootje door de jungle vaart (al was onze trip een stuk vrediger, het was waarschijnlijk het gevoel in het midden van de jungle te zijn).

Terug bij de weg kropen we achter in een truck waar een metalen kooi op was gelast en twee banken in waren geplaatst. Daarin vervolgden we onze weg over het zandpad naar de geasfalteerde weg. Weer een paar tro’s verder kwamen we aan bij de afslag voor brenu beach. Daar stapten we in een taxi die ons vertelde dat we maar beter voor de andere plaatsen konden betalen anders kon het wel lang duren tot de taxi vol was. Wij antwoorden dat we genoeg tijd hadden, we wachten wel. Twee minuten later stapten twee van zijn maten in en vertrokken we. Geduld is goedkoop (ons reismotto). Het strand was echt een plaatje (wit zand, palmbomen, je kent het wel...van de plaatjes). De anderen waren hier al enkele dagen aan het relaxen en hadden alles al geregeld. We sliepen buiten en in een kamer van het hotel (gewoon een gebouw met een kamer of 5 en een bar bij het strand). Overdag waren er wel wat andere mensen maar ’s avonds waren we nagenoeg alleen. De vrouw die de plek runde was onwijs aardig (ze gaf ons een flinke korting en stond het toe dat we eten in het dorp kochten). Die middag was het dus lekker in de golven spelen (ze waren een meter of 3 van dal tot top). De volgende dag (31 december) was meer van hetzelfde (ik zat er niet mee). We hadden een leuk spel gevonden waarbij je een frisbee overgooit. Dat klinkt een beetje saai maar als je een frisbee moet vangen terwijl een 3 meter hoge golf over je heen breekt om je daarna op het strand te smijten na enkele kopduiken onder water gemaakt te hebben (niet iedereen was zo gek om de frisbee dan ook daadwerkelijk te vangen in plaats van onder water te duiken....maar ik wel) is het toch een stuk interessanter. Die avond was het dus nieuwjaarsavond. Een beetje bizar was het wel met een graad of 30 onder de palmbomen, maar mij hoor je niet klagen. Toch, een nieuwjaarsgevoel was er niet echt. Om toch een beetje in de buurt van vuurwerk te komen hebben we maar een fikie gestookt op het strand (zeker aan te raden) en om 12 uur geproost met wat gin+frisdrank in plaats van champagne. Daarna hebben we de warmste nieuwjaarsduik ooit genomen, al was ik toch blij dat het vuur warmte af gaf toen we er om half een met zijn 11 in ons ondergoed omheen stonden. Ongeveer 20 minuten was het toen lachen om de grootverbruikers van de gin onder de vrijwilligers, maar daarna vielen ze een voor een vredig in slaap en bleven er slechts een paar hardcore nuchteren over. Toen iedereen naar bed was hebben nick en ik het vuurtje nog ff opgestoken om de zonsopgang mee te kunnen maken (niet romantisch denken aub). Ver na vieren haalden we echter niet.

Een januari, het moment waarop iedereen naar de familie rijd voor het uitwisselen van gelukswensen zaten wij weer in een tro, opweg naar kumasi. Deze keer waren het Andy, pieter, caroline, becky, floor en ik die onderweg waren met als eindbestemming mole national park. Olifantjes kijken. De eerst stop was echter kumasi waar we een guesthouse opzochten, wat fried rice en chicken van de straat haalden en ons nest in kropen. Het eerste guesthouse waar we kwamen leverde overigens een typisch ghanese service. We vroegen of we met zijn 6en twee tweepersoonskamers mochten gebruiken. Niet dus. Wij bluffen dat we weg gaan, maar dat had bij deze ongeinteresseerde (waarschijnlijk ingehuurde) man geen effect. Terug naar de receptie dus en zeggen dat we wel 3 kamers nemen. “no, not possible” “why not?” “we only have two rooms left” “ ok, then we’ll take those”. Uiteindelijk stond hij dat toe, als we in plaats van 70.000 110.000 per kamer betaalden. Wat????? Zoek de logica, wij proppen drie mensen in een dubbel bed en moeten meer betalen per persoon dan wanneer we met zijn 2en een kamer zouden nemen. Dat geld zou dus regelrecht naar zijn broekzak gaan en daar hadden we geen zin in. Op naar het volgende hotel waar we gewoon 4 mensen de kamers hebben laten regelen om de andere 2 via de achterdeur naar de kamer te smokkelen.

Volgende ochtend naar het tro station. Daar aangekomen zien we iedereen weg rennen. Blijkbaar was de politie met traangas aan het schieten om de boze chaufeurs (de prijzen voor het stationsgebruik waren omhoog gegaan) van vechten af te brengen. Goed, wij dus maar naar een ander station, daar in een tro en op weg naar Tamale in het noorden. Langzaam aan verdwenen de bossen en uiteindelijk al het groen om plaats te maken voor het dorre landschap van het islamitische noorden. ’s Avonds in Tamale was duidelijk te merken dat we in een ander ghana waren. De moskee roept op voor gebed, sommige vrouwen lopen gesluierd rond, fietsen en brommers overal, kortom anders maar toch nog duidelijk ghana. Weer een guesthouse gevonden waar becky met haar charmes het voor elkaar kreeg 3 mensen per kamer te krijgen (reizen op een budget). Over het algemeen probeerden altijd eerst de jongens wat te regelen met onderhandelen en dreigen andere plekken op te zoeken. Was dat vruchteloos dan gooiden we becky in de strijd die een gesprek aan ging, de mensen hun ego streelde, ze liet lachen, ons zielig maakte, god in de strijd gooide (“god will answer your prayers”, versla ze met hun eigen wapens). Na de slaapplaats geregeld te hebben gingen Andy, Caroline en ik (de drie met een onstilbare honger, vier maanden bij Alex eten doet je maag wat groeien) op zoek naar voedsel. Alweer vonden we briljant street food voor een zacht prijsje. Het eten langs de straat en in de chopbars is echt verdomd goed (minstens zo goed als in de restaurantjes en je krijgt het meteen in plaats van dat je een uur op het verkeerde eten moet wachten) en met een cent of 40 tot 90 best redelijk geprijsd.

Drie januari staan we op om 3.30 uur, wat zelfs voor ons wat vroeg was (een normale dag start tussen 6 en 7) om de bus richting het park te pakken. Deze was echter vol (men was ons vergeten te vertellen dat de je de tickets de dag van tevoren kon/moest kopen). Weer wat gebruik maken van “natural resources” oftewel ghanezen en we waren van de nodige info voorzien om een bus te vinden. In deze bus, die ik zeker niet als groot of breed zou classificeren, werden we echter met zijn 6en op de achterbank gepropt. Niet iedereen was in staat zijn kont ook daadwerkelijk op de bank te plaatsen maar enkele hobbels later is alles wel op zijn plek geschud. Van de “beenruimte” werd elke kubieke centimeter gebruikt en vooral pieter zat niet al te comfortabel. Becky heeft zich uiteindelijk maar op de vloer gewrongen (vraag me niet hoe dat paste) waarnaar we in elk geval ieder weer 2 billen op de bank hadden. Een paar uur later, na een rit over een redelijke piste met mensen die uit de deur hangen en op het dak zitten, kwamen we aan bij larabanga, het dorp met de afslag naar het park. Daar huurden we wat fietsen en op weg waren we. De nederlanders (floor, pieter en ondergetekende) waren weer geheel in hun element al was het dan fietsend in de savanne. Bij het motel aangekomen (een klein uurtje later) werd ons verteld dat er helaas geen plek meer was in de “dormetorie”. Na wat gelul konden we uiteindelijk een kamer krijgen waar 3 extra bedden werden geplaats voor nagenoeg dezelfde prijs. Een eigen kamer met slot en badkamer, waren wij even teleurgesteld dat het motel zo vol zat... Na dit blij nieuws gehoord te hebben vertrokken we naar de andere kant van het motel om over de vlakte uit te kijken. Ongeveer 300 meter (maximaal) van ons vandaan was een van de enige poels in het park waar een olifant of 7 aan het badderen was. Na dit spectakel een poosje aan te hebben gekeken namen we zelf maar een vervrissende duik in het zwembad, het leven is zwaar. Daarna gingen we opzoek naar rolletjes in het dorpje. Een fietstochtje dat ons behoorlijk wat geld spaarde aangezien we het “stafcafeteria” vonden. Hier konden we water kopen voor 300 per zakje water in plaats van de 8000 die men in het motel vroeg voor een flesje en bovendien konden we een maaltijd regelen voor de helft van de prijs van het motel. Eat that stelletje geldzuigers... Dus, na dit avontuur gingen we op pad voor een wandelingetje door het park. De zwijnen waren we in het hotel al tegen gekomen en de bavianen hadden tegen die tijd al spullen van verschillende gasten gejat, maar wij wilden olifanten zien. Bij de poel aangekomen (uiteraard begeleid door onze gids) was er nog een olifant aan het badderen. Deze stond in het water een kleine 20 meter van ons vandaan. Best aardig. Na een tijdje de grijze reus aangestaard te hebben gingen we verder. Onze gids begon op andy te foeteren dat hij dit alles op zijn slippers liep. Wegens slangen e.d. was dit niet toegestaan maar Andy had in de afgelopen 4 maanden slechts 1 keer schoenen aangehad en zelfs het dogon gebied (wandelschoenen door de gids aanbevolen) op slippers gedaan, dus was hij wat teleurgesteld toen hij hoorde dat hij morgen ochtend laarzen aan moet. Een paar antilopes en een stel vogels later keerden we weer terug richting het motel. Toen kwamen we nog een groot hertbeest achtig iets tegen wat er wel gaaf uit zag. Het was bijna gaver dan de olifant omdat je dit niet aan zag komen en je het hert echt gevonden had. Het werd je niet zomaar in je schoot geworpen. Toen we weer de heuvel naar het motel beklommen moesten we even een beetje inhouden aangezien onze grijze vriend voor ons liep. Hij hete “people’s friend” en was blijkbaar de enige niet aggressieve/tamme olifant in het park. Een meter of 15 achter hem beklommen we dus de heuvel om terug te keren naar het motel. Ok, ik schrijf er een beetje luchtig/laatdunkerig over, maar het was wel onwijs gaaf! Uit het water ziet zo’n beest er een stuk indrukwekkender uit en we waren verdomd dichtbij. Na dit avontuurtje was het even uitrusten en dan op naar de personeels kantine (bezoekers waren welkom) waar we van een goede maaltijd genoten. Het was ook leuk om te zien dat de ghanezen hier weer met je omgingen zoals ze overal doen: vriendelijk en vrolijk. In het park ben je de toerist en wordt er niet met je gepraat maar alleen maar service aan je verleend. Hier was je weer een gast in hun land, een bezoeker die met open armen en een vriendelijke lach wordt ontvangen. Toch weer voor elkaar gekregen om naar een ultra toeristische plek te gaan zonder me al te veel toerist te voelen.

Hier moet ik het maar even bij laten. Ik type nu al meer dan twee uur en ik denk dat jullie voorlopig wel genoeg te lezen hebben. Maar deel twee van dit avontuur zal binnenkort verschijnen op deze website. Nog een paar huishoudelijke mededelingen: mijn telefoon heb ik in de water tank gedumpt tijdens het omhoog hijzen van een emmer water en siemens was zo goedkoop zijn telefoons hier niet op te bouwen. In andere woorden, hij doet het niet meer. Verder was er voor mij nog het fijne nieuws dat mijn ouders op bezoek komen in februari (inclusief zusje). Als je ooit op het wilde idee komt mij iets te sturen, doe dat dan door het mee te geven aan mijn ouders want dan is het hier eerder dan wanneer je het aan de post overlaat (het komt dan misschien pas aan als ik al weg ben). Pieter, mijn reisgenoot heeft ook een website met wat foto’s. Het adres is als volgt: http://www.pietervriend.blogspot.com/
En dat was het dan.

Groetjes uit Ghana,

Marco