"reizen" buiten Ghana
Door: jullie " reiziger"
Blijf op de hoogte en volg marco
28 November 2005 | Ghana, Mampong
Ok, this message will be in dutch, cause I don’t feel like writing in english and the number of english readers is very limited anyway. If you want to know what happened/what I wrote, just sent me an email/post something on my site and I will make sure you get the info.
Dus, nederlands deze keer. Dit betekent echter niet dat mijn verschrikkelijke spelling en grammatica verdwijnen, ze zullen alleen nog wat genanter zijn. Misschien zijn jullie een beetje verbaast zo vroeg al wat van mij te horen (de oplettende lezer is ook verbaast over de plaats waar dit schrijven plaatsvind), nou ik ben ook verbaast. Zoals alles hier verliep het reizen niet geheel volgens plan. Ten eerste vertrokken we niet echt op tijd. De bedoeling was zaterdag, maar de meiden hadden hun visa nog niet (met dank aan de ghanese immigration office die voor een leuke vertraging zorgde). Het volgende plan was maandag, maar de meiden hadden hun visa nog niet (deze keer dank aan de mali ambassade die een dagje langer nodig had), het volgende plan was dinsdag maar de bus was gecanceled dus werd het uiteindelijk woensdag. Ik was ondertussen al zo vaak teleurgesteld dat ik niet echt enthousiast meer was voor de trip. Ik had een instelling van “ja we zien wel wat gebeurd, ik geloof nergens meer in”. De bus vertrok natuurlijk ruim een uur te laat (wat eigenlijk nog redelijk op tijd is) om 11.15. Ik weet dit zo precies aangezien we een spelletje deden dat ons tot de enige mensen maakte die enthousiast werden als de bus vertraging had. We wedden wanneer de bus zou vertrekken. Het moet er een beetje vreemd uitgezien hebben voor de buitenstaander, een paar blanken die beginnen te vloeken als de bus in beweging komt. Maar goed de volgende ochtend kwamen we aan bij de grens waar de eerste ergernis gebracht werd door de ghanese immigration officer die mij vertelde dat mijn visum verlopen was en ik een boete van 100.000 moest betalen. Natuurlijk had ik die immigration geit in accra gevraagd mijn visum te verlengen maar dat wilde ze niet doen (was niet nodig, de @#^%#$&* is gewoon te lui of heeft geen verstand van zaken, waarschijnlijk beide). Het burkina faso visum ging vrij makkelijk en die middag waren we in Ouagadougou (dat is de hoofdstad van Burkina Faso en de stad met de coolste naam waar ik ooit geweest ben). Ondertussen was mijn rechter voet behoorlijk opgezwollen. Twee weken daarvoor had ik een kleine schaafwond aan mijn voet gekregen en het was een beetje geinfecteerd. Dinsdag was het wat erger geworden en woensdag was de wond opengebarsten en had ik het pus eruit gedrukt maar het was nogsteeds het noemen niet waard. Die nacht zwol echter mijn gehele voet op en was mijn voet behoorlijk pijnlijk. In Ouaga gingen we eerst naar de bank om geld te halen, wat behoorlijk lang duurde aangezien de bank middag pauze had. Ondertussen hadden we behoorlijk dorst en honger (ons laatste maal was zo;n 18 uur geleden) dus kochten we wat water en stokbrood. Dames en heren ik heb nooit geweten dat stokbrood zo lekker is. Kanonnen ik hou van die fransen, ze hebben een paar mooie dingen achtergelaten in hun kolonien. Nou denk je misschien dat ik overdrijf maar laat me je dit zeggen. Andy, een van mijn engelse reisgenoten, en Engelsen haten elk volk zelfs het Engelse maar ze haten niemand zo hartsgrondig als de Fransen, en deze Andy zei (echt waar ik lieg niet) “ I love the French”. Natuurlijk realiseerde hij binnen een seconde dat hij had gezegd wat geen engelsman ooit denkt of in elk geval zegt, en claimde een verstandsverbijstering op grond van uitdroging en gebrek aan voedsel. Ja, het missen van al die luxe en vooral al dat heerlijke eten doet rare dingen met je. (Kanonnen, dat is een lang verhaal alleen maar om te zeggen dat we wat stokbrood aten). Ondertussen had ik het vermoeden dat ik koorst had, wat na een korte temperatuurmeting ook het geval bleek te zijn. Wij dus naar een telefooncel om paps en mams te bellen voor wat medisch advies. Wond weken en het pus eruit proberen te drukken was wat ik als opdracht kreeg. Die avond in het hostel (een klein slaapzaaltje) probeerde ik dat terwijl de anderen gingen avondeten maar slaagde helaas niet. De volgende dag bestond dus uit een tripje naar het ziekenhuis.
O, ik heb overigens nog niets over het landschap onderweg/Ouaga verteld. Nou hier komt het (eerst ff de spanning opbouwen en dan wat saaie zooi ertussen in gooien zodat de lezer ook die stof meepakt, ik voel me een ware schrijver, welliswaar eentje met een slecht nederlands, maar toch). Zittend in onze wonderbaar luxe stc-bus met airconditioning, twee tv’s met slechte films met een slechte kwaliteit (geen geluid, schokkerig beeld…) zag ik het landschap langzaam aan droger worden. We reden eerst door een bijzonder groen gebied, vlak langs een regenwoud. Langzaam aan echter verdwenen de vele bomen totdat er alleen nog een paar kale bomen en veel geel gras over waren. De atmosfeer veranderde ook, het leek allemaal een stuk relaxeter/gemoedelijker in het noorden. Niet langer was de kant van de weg bezaait met huizen en stalletjes en zelfs de dorpjes verdwenen zodra we in Burkina aankwamen. Nu waren er alleen nog wat huisjes te zien een eindje van de weg vandaan, soms een kilometer of enkele kilometers van elkaar verwijderd. Gek genoeg zagen we wel nog massa’s aan scholen, ik vroeg me af waar al die kinderen vandaan kwamen. De architectuur (die ook totaal veranderd was) deed wel wat vermoeden. In plaats van lostaande vierkante huizen gemaakt uit cement of modder blokken zagen we nu groepjes van ronde en vierkante huizen aan elkaar gebouwd in een kleine cirkel. Ze waren gemaakt uit modder, soms beschilderd en bedekt met gras in plaats van golfplaten. De huizen waren verrekte laag en huisden (althans zoiets hadden we gehoord) een man en zijn familie. Volgens mij leefde elke vrouw in een andere hut wat het hoge aantal scholen verklaarde. Als die man meerdere vrouwen heeft en elke vrouw heeft meerdere kinderen, dan heb je niet zo veel huizen nodig om toch een school te bevolken. Zo ver mijn theorie over de architectuur/scholen in het noorden. Later reden we aan enkele meertjes voorbij en toen, helemaal uit het niets begon de stad. Er was geen gelijdelijke overgang van land naar stad, de stad kwam gewoon geheel uit het niets. In de stad was ik verbaast over de gigantische hoeveelheid brommers en fietsers. Opzich is dat wel aardig maar het maakt de lucht gigantisch slecht. Volgens ons boek is burkina een van de 5 armste landen in de wereld (volgens mij haalt het met nummer drie net een podiumplaats en een bronze medaile die mooi kleurt bij het dorre land) gek genoeg werd ik gedurdende de busrit niet echt geconfronteerd met extreme armoede. Ik verwachte dan ook behoorlijk geshokt te worden in ouaga, maar ook daar bleef de shock uit. Ik denk dat drie maanden ghana mij heeft doen wennen aan armoede. Het is eigenlijk een beetje eng hoe achteloos je kijkt naar een bedelaar en hoe makkelijk je een vrouw met twee kinderen weg stuurt zonder geld. Makes you wonder. Door de ghanesen waren we gewaarschuwd voor hun onvriendelijke buren, maar niets bleek minder waar. Al met al beviel me Ouaga een heel stuk beter dan Accra (maar daar hebben wij vrijwilligers in de hills dan ook een godsgrondige hekel voor ontwikkeld). De sfeer is er een heel stuk relaxeter, er lijkt meer ruimte te zijn en heb ik die stokbroden al genoemd? Ik was verrast hoe gemakkelijk ik mijn weg vond in Ouaga, het leek haast geen vreemde stad te zijn. Ik denk dat als je eenmaal in een grote stad in West Afrika bent geweest, de andere steden niet veel problemen meer geven.
Dus terug naar het ziekenhuis in Ouaga. Aangekomen in het ziekenhuis werd ik snel geholpen en werden we weer geconfronteerd met een forse taalbarriere. Gelukkig had ik Nick en Jamie meegenomen. Nick, een trotse Engelsman als hij is (hij haat overigens alsnog de Engelsen, hij haat alleen alle andere volken nog meer en is tot de bizarre conclusie gekomen dat de enigen waar hij niets tegen heeft de zuid-afrikanen zijn), was natuurlijk absoluut nutteloos aangezien hij geen woord Frans spreekt. Jamie verbaasde ons echter met toch een redelijk frans (in elk geval beter dan het mijne). Alsnog bleef de taal een behoorlijk probleem. Gek genoeg verwees de doktor (of verpleger, dat mag joost weten) ons naar de x-ray room voor een paar kiekjes van mijn voet. Daar namen ze maar liefst 9 foto’s om 4 geslaagde foto’s te krijgen (ik heb een zeer fotogenieke maar toch een beetje eigenwijze voet). Natuurlijk bleek er niets gebroken te zijn. Ik kreeg dus wat zooi voorgeschreven door een nieuwe doktor die niet eens naar mijn voet keek (behalve op die prachtige foto’s van mijn voet). Ik dwong hem naar mijn voet te kijken en vroeg of hij niet kon proberen het pus eruit te krijgen. Een van zijn onderdanen nam me daarop naar een kamertje waar hij (nadat mijn begeleiders de nodig zooi hadden gekocht waaronder 2 flessen verschillende betadine waarvan hij ongeveer 2 ml gebruikte) hij begon te persen en masseren zonder veel succes. Dus nam ik het receptje van de dokter maar aan en begon de jacht naar de medicijnen. Drie apotheken en enkele uren (het had sneller gekund als ik niet dat rot receptje in een van de apotheken had laten liggen) later had ik eindelijk mijn medicijnen bij elkaar.
Die avond, terug in het hostel konden mijn reisgenoten mij ervan overtuigen dat het misschien niet zo verstandig was verder te reizen met een infectie tot bijna halfverwege mijn onderbeen, een voet waarop niet echt lopen kon en koorts. Ik was natuurlijk buitengewoon verheugd te horen dat mijn trip naar het noorden afgebroken moest worden. Toch vind ik dat ik het best goed op nam, ik heb slechts beperkt gevloekt, niet geschreuwd en zowel de kamer als alle spullen in de kamer als al mijn reisgenoten zijn nog geheel onbeschadigd. De volgende ochten om 6 uur stond ik dus weer bij het busstation, onder de trouwe begeleiding van mijn zorgzame reisgenoten. Ze hadden echt goed voor me gezord (zelf nam ik het misschien niet echt serieus genoeg) en ik had hun reis nu al 2 dagen vertraagd waarover niemand tegenover mij klaagde. In elk geval kocht ik een kaartje voor de bus van 8 uur die om 10.30 vertrok. Ik was behoorlijk teleurgesteld dat ik Mali niet gezien had. Dat was nog niet het vervelendste, Mali zie ik nog wel (ik ga er zeker weten naartoe, al moet ik mijn terugkomst er voor uitstellen) maar ik betwijfel of ik weer de gelegenheid heb te reizen met zulke goede reisgenoten. Bovendien waren mijn twee beste vrienden onder de vrijwilligers onder mijn metgezellen en moest ik dus terugkeren naar de hills waar slechts een paar oude vrijwilligers over waren. Het rottigste was dat het ook praktisch gedag zeggen was tegen Jamie, degene waarmee ik het beste overweg kwam en het meeste heb gepraat in de 3 maanden dat we hier nu zien. Wanneer zij terug komt zal ze namelijk nog maar 1 of 2 dagen in de hills zijn voordat ze vertrekt naar de verenigte staten. Naja, shit happens. Na een paar uur in de bus had ik toch weer wat lol gevonden in het reizen. Praten met de mensen bleek een goed medicijn tegen het verdriet. Toen ik in Ghana kwam voelde ik me weer een beetje thuis, wat gek is want noord ghana is geheel anders dan waar ik woon. Toch waren de kleine dingen weer heel vertrouwd. De marktstalletjes met de vertrouwde waren, de godsdienstige winkelnamen (zijn gek genoeg ik burkina niet zo sterk aanwezig), de zwart gele taxi’s en last but not least: engels sprekende mensen. Heerlijk wanneer je weer kan flirten met de marktlui en de verkopers. Je weet niet wat je mist (“ buy some toothstick” “no I use a toothbrush (niet geheel waar want de anderen hadden de tandpasta)” “ buy some” “ no look, toothbrush, this here, why would I buy would? Look you can do the same with this match and then, look carefully, I can light the match” vrouw lacht “but you can clean your teeth with toothstick” “Yes but I can’t light my candle with toothstick” “buy some” “ No you buy my matches”). Blijkbaar vinden zij het ook leuk want soms blijven ze bijna een half uur naast je tro staan terwijl je toch redelijk duidelijk was dat je niet geinteresseerd was in hun waren. Maar goed, dat terzijde. Om 3 uur ‘s nachts was ik dan eindelijk in Kumasi (een grote stad in Ghana) waar ik een taxi naar een hotel nam. De zak wilde 60.000, we kwamen uiteindelijk uit op 20.000 wat nogsteeds veel te veel was. Toen hij me eindelijk vlak bij het hotel had gebracht probeerde die drol me wijs te maken dat het hotel geheel ergens anders was en dat hij me daar wel naartoe kon brengen voor nog eens 20.000. ik bedankte voor de eer. Een bewaker van een of ander gebouw bracht me naar het hotel, dat gesloten was en bleef toen bij me (om me te beschermen, want hij was een security officer, wat hij iedereen vertelde, en was bevoegd om overal heen te gaan). Bij het ziekenhuis liet hij me eindelijk alleen. Daar bood een andere vriendelijke bewaker me zijn bed aan waar ik 2.5 uur sliep tot het ziekenhuis open ging. Daar naar de dokter (wilde ook al foto’s maken, gelukkig had ik mijn vakantiekiekjes meegenomen) en kreeg ik weer een bulk medicijnen (een heel stuk makkelijker en goedkoper deze keer). Toen terug naar de hills en rond een uur of 3 was ik weer thuis. En dat was mijn poging tot reizen naar Mali. Ik dacht dat Ghana me niet mocht, maar blijkbaar houd het toch zo veel van me dat het me een infectie geeft zodat ik terug kom. Nu ben ik 3 maanden hier en heb nogsteeds niet gereisd. Ik bedacht me net dat ik van de 4 grote steden die ik tot nu toe heb gezien (Accra, Koforidua, Kumassi en Ouagadougou) van twee eigenlijk alleen het ziekenhuis heb gezien. Naja, in elk geval ben ik terug thuis (zo voelt het echt) en is mijn voet enorm verbeterd vannacht (tijdens mijn tweede 11 urige nacht, lijkt het magische getal na reizen te zijn).
En daar laat ik het maar bij voor deze keer (er is genoeg te lezen lijkt me, vooral als je niets verwacht had tot mid december)
Groetjes
Dus, nederlands deze keer. Dit betekent echter niet dat mijn verschrikkelijke spelling en grammatica verdwijnen, ze zullen alleen nog wat genanter zijn. Misschien zijn jullie een beetje verbaast zo vroeg al wat van mij te horen (de oplettende lezer is ook verbaast over de plaats waar dit schrijven plaatsvind), nou ik ben ook verbaast. Zoals alles hier verliep het reizen niet geheel volgens plan. Ten eerste vertrokken we niet echt op tijd. De bedoeling was zaterdag, maar de meiden hadden hun visa nog niet (met dank aan de ghanese immigration office die voor een leuke vertraging zorgde). Het volgende plan was maandag, maar de meiden hadden hun visa nog niet (deze keer dank aan de mali ambassade die een dagje langer nodig had), het volgende plan was dinsdag maar de bus was gecanceled dus werd het uiteindelijk woensdag. Ik was ondertussen al zo vaak teleurgesteld dat ik niet echt enthousiast meer was voor de trip. Ik had een instelling van “ja we zien wel wat gebeurd, ik geloof nergens meer in”. De bus vertrok natuurlijk ruim een uur te laat (wat eigenlijk nog redelijk op tijd is) om 11.15. Ik weet dit zo precies aangezien we een spelletje deden dat ons tot de enige mensen maakte die enthousiast werden als de bus vertraging had. We wedden wanneer de bus zou vertrekken. Het moet er een beetje vreemd uitgezien hebben voor de buitenstaander, een paar blanken die beginnen te vloeken als de bus in beweging komt. Maar goed de volgende ochtend kwamen we aan bij de grens waar de eerste ergernis gebracht werd door de ghanese immigration officer die mij vertelde dat mijn visum verlopen was en ik een boete van 100.000 moest betalen. Natuurlijk had ik die immigration geit in accra gevraagd mijn visum te verlengen maar dat wilde ze niet doen (was niet nodig, de @#^%#$&* is gewoon te lui of heeft geen verstand van zaken, waarschijnlijk beide). Het burkina faso visum ging vrij makkelijk en die middag waren we in Ouagadougou (dat is de hoofdstad van Burkina Faso en de stad met de coolste naam waar ik ooit geweest ben). Ondertussen was mijn rechter voet behoorlijk opgezwollen. Twee weken daarvoor had ik een kleine schaafwond aan mijn voet gekregen en het was een beetje geinfecteerd. Dinsdag was het wat erger geworden en woensdag was de wond opengebarsten en had ik het pus eruit gedrukt maar het was nogsteeds het noemen niet waard. Die nacht zwol echter mijn gehele voet op en was mijn voet behoorlijk pijnlijk. In Ouaga gingen we eerst naar de bank om geld te halen, wat behoorlijk lang duurde aangezien de bank middag pauze had. Ondertussen hadden we behoorlijk dorst en honger (ons laatste maal was zo;n 18 uur geleden) dus kochten we wat water en stokbrood. Dames en heren ik heb nooit geweten dat stokbrood zo lekker is. Kanonnen ik hou van die fransen, ze hebben een paar mooie dingen achtergelaten in hun kolonien. Nou denk je misschien dat ik overdrijf maar laat me je dit zeggen. Andy, een van mijn engelse reisgenoten, en Engelsen haten elk volk zelfs het Engelse maar ze haten niemand zo hartsgrondig als de Fransen, en deze Andy zei (echt waar ik lieg niet) “ I love the French”. Natuurlijk realiseerde hij binnen een seconde dat hij had gezegd wat geen engelsman ooit denkt of in elk geval zegt, en claimde een verstandsverbijstering op grond van uitdroging en gebrek aan voedsel. Ja, het missen van al die luxe en vooral al dat heerlijke eten doet rare dingen met je. (Kanonnen, dat is een lang verhaal alleen maar om te zeggen dat we wat stokbrood aten). Ondertussen had ik het vermoeden dat ik koorst had, wat na een korte temperatuurmeting ook het geval bleek te zijn. Wij dus naar een telefooncel om paps en mams te bellen voor wat medisch advies. Wond weken en het pus eruit proberen te drukken was wat ik als opdracht kreeg. Die avond in het hostel (een klein slaapzaaltje) probeerde ik dat terwijl de anderen gingen avondeten maar slaagde helaas niet. De volgende dag bestond dus uit een tripje naar het ziekenhuis.
O, ik heb overigens nog niets over het landschap onderweg/Ouaga verteld. Nou hier komt het (eerst ff de spanning opbouwen en dan wat saaie zooi ertussen in gooien zodat de lezer ook die stof meepakt, ik voel me een ware schrijver, welliswaar eentje met een slecht nederlands, maar toch). Zittend in onze wonderbaar luxe stc-bus met airconditioning, twee tv’s met slechte films met een slechte kwaliteit (geen geluid, schokkerig beeld…) zag ik het landschap langzaam aan droger worden. We reden eerst door een bijzonder groen gebied, vlak langs een regenwoud. Langzaam aan echter verdwenen de vele bomen totdat er alleen nog een paar kale bomen en veel geel gras over waren. De atmosfeer veranderde ook, het leek allemaal een stuk relaxeter/gemoedelijker in het noorden. Niet langer was de kant van de weg bezaait met huizen en stalletjes en zelfs de dorpjes verdwenen zodra we in Burkina aankwamen. Nu waren er alleen nog wat huisjes te zien een eindje van de weg vandaan, soms een kilometer of enkele kilometers van elkaar verwijderd. Gek genoeg zagen we wel nog massa’s aan scholen, ik vroeg me af waar al die kinderen vandaan kwamen. De architectuur (die ook totaal veranderd was) deed wel wat vermoeden. In plaats van lostaande vierkante huizen gemaakt uit cement of modder blokken zagen we nu groepjes van ronde en vierkante huizen aan elkaar gebouwd in een kleine cirkel. Ze waren gemaakt uit modder, soms beschilderd en bedekt met gras in plaats van golfplaten. De huizen waren verrekte laag en huisden (althans zoiets hadden we gehoord) een man en zijn familie. Volgens mij leefde elke vrouw in een andere hut wat het hoge aantal scholen verklaarde. Als die man meerdere vrouwen heeft en elke vrouw heeft meerdere kinderen, dan heb je niet zo veel huizen nodig om toch een school te bevolken. Zo ver mijn theorie over de architectuur/scholen in het noorden. Later reden we aan enkele meertjes voorbij en toen, helemaal uit het niets begon de stad. Er was geen gelijdelijke overgang van land naar stad, de stad kwam gewoon geheel uit het niets. In de stad was ik verbaast over de gigantische hoeveelheid brommers en fietsers. Opzich is dat wel aardig maar het maakt de lucht gigantisch slecht. Volgens ons boek is burkina een van de 5 armste landen in de wereld (volgens mij haalt het met nummer drie net een podiumplaats en een bronze medaile die mooi kleurt bij het dorre land) gek genoeg werd ik gedurdende de busrit niet echt geconfronteerd met extreme armoede. Ik verwachte dan ook behoorlijk geshokt te worden in ouaga, maar ook daar bleef de shock uit. Ik denk dat drie maanden ghana mij heeft doen wennen aan armoede. Het is eigenlijk een beetje eng hoe achteloos je kijkt naar een bedelaar en hoe makkelijk je een vrouw met twee kinderen weg stuurt zonder geld. Makes you wonder. Door de ghanesen waren we gewaarschuwd voor hun onvriendelijke buren, maar niets bleek minder waar. Al met al beviel me Ouaga een heel stuk beter dan Accra (maar daar hebben wij vrijwilligers in de hills dan ook een godsgrondige hekel voor ontwikkeld). De sfeer is er een heel stuk relaxeter, er lijkt meer ruimte te zijn en heb ik die stokbroden al genoemd? Ik was verrast hoe gemakkelijk ik mijn weg vond in Ouaga, het leek haast geen vreemde stad te zijn. Ik denk dat als je eenmaal in een grote stad in West Afrika bent geweest, de andere steden niet veel problemen meer geven.
Dus terug naar het ziekenhuis in Ouaga. Aangekomen in het ziekenhuis werd ik snel geholpen en werden we weer geconfronteerd met een forse taalbarriere. Gelukkig had ik Nick en Jamie meegenomen. Nick, een trotse Engelsman als hij is (hij haat overigens alsnog de Engelsen, hij haat alleen alle andere volken nog meer en is tot de bizarre conclusie gekomen dat de enigen waar hij niets tegen heeft de zuid-afrikanen zijn), was natuurlijk absoluut nutteloos aangezien hij geen woord Frans spreekt. Jamie verbaasde ons echter met toch een redelijk frans (in elk geval beter dan het mijne). Alsnog bleef de taal een behoorlijk probleem. Gek genoeg verwees de doktor (of verpleger, dat mag joost weten) ons naar de x-ray room voor een paar kiekjes van mijn voet. Daar namen ze maar liefst 9 foto’s om 4 geslaagde foto’s te krijgen (ik heb een zeer fotogenieke maar toch een beetje eigenwijze voet). Natuurlijk bleek er niets gebroken te zijn. Ik kreeg dus wat zooi voorgeschreven door een nieuwe doktor die niet eens naar mijn voet keek (behalve op die prachtige foto’s van mijn voet). Ik dwong hem naar mijn voet te kijken en vroeg of hij niet kon proberen het pus eruit te krijgen. Een van zijn onderdanen nam me daarop naar een kamertje waar hij (nadat mijn begeleiders de nodig zooi hadden gekocht waaronder 2 flessen verschillende betadine waarvan hij ongeveer 2 ml gebruikte) hij begon te persen en masseren zonder veel succes. Dus nam ik het receptje van de dokter maar aan en begon de jacht naar de medicijnen. Drie apotheken en enkele uren (het had sneller gekund als ik niet dat rot receptje in een van de apotheken had laten liggen) later had ik eindelijk mijn medicijnen bij elkaar.
Die avond, terug in het hostel konden mijn reisgenoten mij ervan overtuigen dat het misschien niet zo verstandig was verder te reizen met een infectie tot bijna halfverwege mijn onderbeen, een voet waarop niet echt lopen kon en koorts. Ik was natuurlijk buitengewoon verheugd te horen dat mijn trip naar het noorden afgebroken moest worden. Toch vind ik dat ik het best goed op nam, ik heb slechts beperkt gevloekt, niet geschreuwd en zowel de kamer als alle spullen in de kamer als al mijn reisgenoten zijn nog geheel onbeschadigd. De volgende ochten om 6 uur stond ik dus weer bij het busstation, onder de trouwe begeleiding van mijn zorgzame reisgenoten. Ze hadden echt goed voor me gezord (zelf nam ik het misschien niet echt serieus genoeg) en ik had hun reis nu al 2 dagen vertraagd waarover niemand tegenover mij klaagde. In elk geval kocht ik een kaartje voor de bus van 8 uur die om 10.30 vertrok. Ik was behoorlijk teleurgesteld dat ik Mali niet gezien had. Dat was nog niet het vervelendste, Mali zie ik nog wel (ik ga er zeker weten naartoe, al moet ik mijn terugkomst er voor uitstellen) maar ik betwijfel of ik weer de gelegenheid heb te reizen met zulke goede reisgenoten. Bovendien waren mijn twee beste vrienden onder de vrijwilligers onder mijn metgezellen en moest ik dus terugkeren naar de hills waar slechts een paar oude vrijwilligers over waren. Het rottigste was dat het ook praktisch gedag zeggen was tegen Jamie, degene waarmee ik het beste overweg kwam en het meeste heb gepraat in de 3 maanden dat we hier nu zien. Wanneer zij terug komt zal ze namelijk nog maar 1 of 2 dagen in de hills zijn voordat ze vertrekt naar de verenigte staten. Naja, shit happens. Na een paar uur in de bus had ik toch weer wat lol gevonden in het reizen. Praten met de mensen bleek een goed medicijn tegen het verdriet. Toen ik in Ghana kwam voelde ik me weer een beetje thuis, wat gek is want noord ghana is geheel anders dan waar ik woon. Toch waren de kleine dingen weer heel vertrouwd. De marktstalletjes met de vertrouwde waren, de godsdienstige winkelnamen (zijn gek genoeg ik burkina niet zo sterk aanwezig), de zwart gele taxi’s en last but not least: engels sprekende mensen. Heerlijk wanneer je weer kan flirten met de marktlui en de verkopers. Je weet niet wat je mist (“ buy some toothstick” “no I use a toothbrush (niet geheel waar want de anderen hadden de tandpasta)” “ buy some” “ no look, toothbrush, this here, why would I buy would? Look you can do the same with this match and then, look carefully, I can light the match” vrouw lacht “but you can clean your teeth with toothstick” “Yes but I can’t light my candle with toothstick” “buy some” “ No you buy my matches”). Blijkbaar vinden zij het ook leuk want soms blijven ze bijna een half uur naast je tro staan terwijl je toch redelijk duidelijk was dat je niet geinteresseerd was in hun waren. Maar goed, dat terzijde. Om 3 uur ‘s nachts was ik dan eindelijk in Kumasi (een grote stad in Ghana) waar ik een taxi naar een hotel nam. De zak wilde 60.000, we kwamen uiteindelijk uit op 20.000 wat nogsteeds veel te veel was. Toen hij me eindelijk vlak bij het hotel had gebracht probeerde die drol me wijs te maken dat het hotel geheel ergens anders was en dat hij me daar wel naartoe kon brengen voor nog eens 20.000. ik bedankte voor de eer. Een bewaker van een of ander gebouw bracht me naar het hotel, dat gesloten was en bleef toen bij me (om me te beschermen, want hij was een security officer, wat hij iedereen vertelde, en was bevoegd om overal heen te gaan). Bij het ziekenhuis liet hij me eindelijk alleen. Daar bood een andere vriendelijke bewaker me zijn bed aan waar ik 2.5 uur sliep tot het ziekenhuis open ging. Daar naar de dokter (wilde ook al foto’s maken, gelukkig had ik mijn vakantiekiekjes meegenomen) en kreeg ik weer een bulk medicijnen (een heel stuk makkelijker en goedkoper deze keer). Toen terug naar de hills en rond een uur of 3 was ik weer thuis. En dat was mijn poging tot reizen naar Mali. Ik dacht dat Ghana me niet mocht, maar blijkbaar houd het toch zo veel van me dat het me een infectie geeft zodat ik terug kom. Nu ben ik 3 maanden hier en heb nogsteeds niet gereisd. Ik bedacht me net dat ik van de 4 grote steden die ik tot nu toe heb gezien (Accra, Koforidua, Kumassi en Ouagadougou) van twee eigenlijk alleen het ziekenhuis heb gezien. Naja, in elk geval ben ik terug thuis (zo voelt het echt) en is mijn voet enorm verbeterd vannacht (tijdens mijn tweede 11 urige nacht, lijkt het magische getal na reizen te zijn).
En daar laat ik het maar bij voor deze keer (er is genoeg te lezen lijkt me, vooral als je niets verwacht had tot mid december)
Groetjes
-
28 November 2005 - 18:30
Rob:
Kut dat je reis niet helemaal als geplant ging :P Hoop dat je voet weer snel gefixed is!
Typ later nog wel wat en belletje komt ook binnenkort ^^
-Rob -
28 November 2005 - 18:41
Bas:
Bagger van je voetje zeg Marco :s hoop dat ie snel weer heel is. Doe rustig aan! -
29 November 2005 - 16:57
Brrram:
yo marcovic,
ja. dat is een tijd geleden zeg. ik weet niet eens meer wat ik als laatste gedaan had toen ik mn vorige bericht schreef, dus dat ga ik even eerst checken.
...
wow, tijdje terug! kut van je voet, een infectie is nooit fijn om te hebben, maar zoals jij het had klinkt echt helemaal te fijn voor woorden :D beterschap dan in de eerste plaats, al waren mijn kotmaten niet zo blij dat ik het hun vertelde over je been tijdens het eten. toen liet ik dat detail over de pus uitdrukken maar achterwege.
maarmaarmaar dude, je hebt op bitter lemon gebied heel wat gemist. als eerste weet ik nu dat het 2 woorden zijn (dat wist ik eerst niet) en ook hebben we in het voorprogramma gespeeld van brainpower. het was fucking bruut, de band van brainpower (niet brainpower zelf, die jongen is nogal contactgestoord, want hij heeft 4 uur in zn kleedkamer gezeten) vond ons koel en das natuurlijk altijd goed om te horen. zn band is trouwens echt heel erg goed. mijn basversterker die ik recent heb aangeschaft deed het zeer goed. het is een superhard ding, met een enorme speakerkast eronder. en hij gaat hard. heel hard. maar goed, in tivoli was het dus erg koel, lekker backstage chillebillen met onze eigen koelkast vol gratis water, bier, cola, sinas, bitter lemon (!) en nog brood en salades en vers fruit etc, etc. het was hip. daarna kwamen er nog allemaal groupies van brainpower die een meet and greet hadden gewonnen en die stonden ons allemaal met geweldige blikken aan te kijken wat wij hier deden :D.
dat was brainpower, eergisteren kwamen we erachter dat we eigenlijk afgelopen weekend weer in tivoli hadden moeten staan, maar door nalatigheid van ons (we hadden niet gereageerd op een mailtje) ging dat niet door. Balen dus, maar hey, zoals jij zegt. Shit happens. Al kan het maar beter niet over een meisje gaan, zoals in jouw geval.
Voor de rest is hier eigenlijk best wel heel veel gebeurd, ook is de demo van bitter lemon eindelijk af, en gaan we nu meedoen aan de HMC (highschool music competition), nou, we hebben ons ingeschreven en hopen dat we geselecteerd worden. Rick en bart hebben wel echt hun ass eraf gewerkt tijdens het opnemen en afmixen (sinds eind juni ongeveer ieder weekend mee bezig geweest) maar het resultaat mag er wel zijn hoop ik (ik heb het zelf nog niet gehoord). Als we geselecteerd worden door de jury voor de voorrondes mogen we optreden in ofwel delft, ofwel leiden ofwel den haag. Erg koel dus. Het prijzenpakket is ook awesome (eerste prijs 500 euro, kledingpakketten van converse, studiotijd, stickers, posters, tshirts en nog veel meer) maar dat is nog heel ver weg. Gewoon hopen dat we in delft mogen rocken, dat zou echt super zijn. Nu de demos dus bijna af zijn, betekent dat dat het album ook af begint te geraken en dat betekent weer dat ik moet beginnen met het hoesje ontwerpen, iets wat ik echt al weken aan het opschuiven ben. Maar hey, het is gewoon echt tering druk nu.
Met bastiaan, bas, rob, marco en Sonja doen we nu surprises, aanstaande zaterdag is het moment van de waarheid. Ik heb zowaar een gedicht van 100 regels! Erg mn best op gedaan, maar helaas is de kwaliteit niet zo in orde. Veel kwantiteit en weinig kwaliteit dus. Maar toch, 100 regels vond ik wel een hele prestatie. Jammer dus dat je er niet bij kan zijn, maar jij hebt tenminste goed weer daar (althans dat denk ik maar). Hier lag er afgelopen weekend opens sneeuw in eindhoven (maar ook echt 15 a 20 centimeter) en hadden wij hier in delft last van een heuze echte westerstorm. Ik werd echt bijna van mn fiets geblazen, niet overdriven. Ook in baarn lag er sneeuw en dat is wel koel. Hier in delft niets. Maar goed, sneeuw en storm bevalt niemand zo goed als de NS en die waren dan ook weer goed in form! In schiedam was het dak van het station eraf gewaaid ofzoiets, en paul vreugdenhil had er 4 uur over gedaan om met de trein van Utrecht CS naar soest te komen. Ook hebben er lekker veel mensen in de jaarbeurs geslapen omdat ze niet meer naar huis konden. Het was echt grappig, vooral omdat marco ik en paul maar een halfuurtje vertraging hadden :D. het was noodweer dus, en ik had nogwel net op woesndag een nieuwe winterjas gekocht (want ik had alleen een hele oude die niet eens in delft lag) en juist begon het donderdag echt tering koud te zijn, betere timing kon niet. verder is hier de nieuwe harry potter film uit en die ga ik binnenkort checken in tuschinski. Om mijn achterstand in te halen heb ik even de eerste drie films (want nu komt de vierde uit) de afgelopen week gekeken. Ooit ga ik nog eens het vijfde en zesde deel lezen, maarja, ooit ga ik ook nog eens futurama volgen, inspector morse opnieuw kijken, en nog zoveel doen. Ik heb gewoon geen fucking tijd. Daarbij begint de tentamenweek toch langzaam dichterbij te kruipen. Die is begin januari, nu denk je: dat is ver weg. Maar we hebben 4 tentamens, waarvan eentje van techniek is, wat eigenlijk gewoon 4 vakken bij elkaar zijn. Het is gewoon echt superveel en das niet fijn. Voor statica maken paul en ik wel braaf al onze opgaves die we krijgen als huiswerk. Dat zijn van die computertoetsen die je moet maken, als je gemiddeld meer dan 30 procent hebt, mag je meedoen met het tentamen, als je meer hebt dan 50% krijg je een halve bonuspunt en als je meer hebt dan 65% krijg je een hele bonuspunt. Ik sta nu op 94% ofzo, dus ik begin nu mijn motivatie een beetje kwijt te raken, maar ga gewoon stug door. Daarbij komt dat je gewoon een trucje hebt, dat als je het internetkabeltje uit de computer trekt en dan allemaal foute antwoorden invult, hij uiteindelijk het goede antwoord geeft, maar jouw foute antwoorden niet kan opslaan omdat het netwerk eruit ligt. Als je dan het programma opnieuw opstart met kabel er weer in, kan je dus gewoon alle goede antwoorden in een keer invullen. Vraag me niet welke nerd dit heft uitgevonden, maar het werkt wel geniaal. Toch doen paul en ik dit bijna nooit, omdat ik geen zin heb om de hele kerstvakantie statica te gaan doen. Toch is dit wel een fijne oplossing als je al 4 uur bezig bent en er genoeg van begint te krijgen. Ook heb ik het boek voor statica nog niet, ook nog geen boek voor ergonomie en materiaalkunde. Kost namelijk bij elkaar 100 euro ofzo, en ik moest eerst mn bassversterker kopen, daarna nog een sportkaart (jahaaaa! Bram gaat sporten! Raar he) en nu is het weer sinterklaas en kerst tijd. Maar morgen ga ik wel boeken kopen denk ik. Denk ik. Dat denk ik echt al een maand, maar goed.
Ook met mn kotmaten is alles goed, jan willem heeft het volgens mij wel naar zn zin met ons en wij hebben het naar onze zin met jan willem. Gisteren was de sint (aka brammetje) geweest. Ik had toen iedereen al gaan slapen was, snel mijn schoenen (ik had bijna te weinig schoenen want ik heb hier maar twee paar staan, en ik moest een schoen zetten voor Jan willem, arjen, Pieter en lotte (vriendinnetje van Pieter)) gezet met een chocoladeletter erin. Ze waren er blij mee. Nu hoop ik niet dat ik morgen 3 chocoladeletters voor mn deur heb liggen, want ik vind die dingen echt smerig. Toch zal Sonja het niet erg vinden lijkt me. Ik ben dus helemaal in een sinterklaas stemming want ik mag nog veel surprises maken. Opzich wel leuk, maar het zoveel werk. Dan ook nog gedichten, cadeaus kopen etc. maar ok, ik mag niet klagen. Ik mag niet klagen. Hier in huis begint het schilderwerk trouwens opeens weer een beetje op gang te komen. Als arjen alleen thuis is in het weekend, gaat ie wat schilderen. Nu is er dus al veel meer geschilderd en das ook wel koel. Het mariokarten is trouwens door tijdgebrek gestaakt door iedereen, pieter heeft er vrijdag nog gebruik van gemaakt met 10 vrienden (ja ze zijn nog heel) maar voor de rest heeft iedereen het echt druk. Oh! Bastiaan en bas zijn trouwens hier nog geweest, dat was echt geniaal. 16 november waren ze hier (ze hebben het op mn whiteboard geschreven), bart kwam mee eten, marco kwam langs, rombout ook. Het was echt geniaal. Bitterballen gemaakt, tv gekeken, mario kart gespeeld (toen wel ja) en zoals altijd erg gezellig. Zodra jij hier terug in het land bent moet je echt meteen langs delft komen, nodigen we iedereen uit en gaan we het hard vieren. Maar dat zal nog wel even duren zeker? Alhoewel, december gaat zoiezo snel, januari is alleen maar tentamenweken en projectweken ongeveer en dan is het al februari. Laat het op tijd weten als je besluit langer te blijven, dan kunnen we ons erop voorbereiden.
Sonjas huis wordt trouwens nu wel echt mooi, ze hebben een ongelovelijk relaxte bank voor de tv (waar je echt perfect op kan liggen, maar sonja en ingrid worden heel boos als ik dat doe – en ik doe het iedere keer - ) en het begint een beetje af te geraken.
Onze nieuwe ontwerp opdracht is trouwens echt SUPERkut.we moeten een of ander stom lampje gaan ontwerpen wat je gebruikt bij een stroomuitval. Het is dus eigenlijk gewoon een zaklamp, maar als je dat zegt, dan worden ze helemaal nerveus en gaan ze beweren dat hier toch echt VEEL meer aspecten aan moeten zitten en dat het echt totaal anders is. Maar goed, het is en blijft gewoon een zaklamp. Je hebt er dus ook nog echt 7 weken voor, en het is saaaai. Je mag ook niet eerder weg, en niet later komen, dus je verveelt je de tering. Maar ik ken nu een dude die goed kan tekenen, en die is ook helemaal fan van bepaalde tekenaars die ik ook koel vind, dus vorige les hebben we twee en een half uur op internet naar allemaal portfolios van artiesten zitten kijken. Dat was wel koel. De mensen op mijn studie zijn trouwens wel aardig, dat valt me wel mee. Er zijn weinig echte losers. Dat gaat binnenkort wel veranderen, want er komt een gebouw van INHOLLAND (de hogeschool ja) naast ons gebouw (ze zijn nu bijna klaar met bouwen) en die mensen schijnen ook bij ons rond te gaan lopen. Nu zal dat wel overdreven zijn, maar dat ze dezelfde fietsenstalling hebben vind ik genoeg. Nee, geen slecht woord over hogeschool mensen, hogeschool mensen zijn koel, en nu ben ik echt serieus.
Van marco hoorde ik trouwens dat jij laatst op msn zat, maar ik had je juist misgelopen. En van robbie hoorde ik zelfs dat hij je had opgebeld. Dat gaan we dus zoiezo binnenkort weer doen, en dan ben ik er bij. Wat grappig is dat. Trouwens, het werk van robs vader betaalt toch, dus fuck de rekening :D.
Pff, zo gaan we eten met marco en paul, en misschien zelfs dat bart erbij is, maar dat weet ik niet. Ik heb met bart namelijk een geweldig meningsverschil. Ik wilde opnieuw meedoen met het geheim van utrecht (waar ze in juni dus de publieksprijs van hebben gewonnen) en bart wilde dat absoluut niet. Maar dan ook echt op de bart manier echt niet, dus met heerlijke argumenten als: “nee, doe ik niet” waarom niet? “nou gewoon niet, doe ik niet”. Als ik ergens blij van word, zijn het wel de geweldige discussies die ik met bart kan hebben. Het bevalt wel goed in bitter lemon, afgezien van het commentaar wat ik van marco en rob enzo krijg van “het is totaal jouw muzieksmaak niet” etc. ik twijfel er juist over om een hiphopper te worden, 24/7 te gaan lopen met boombox op mn schouder, van die XXXXXXL shirts te gaan dragen, broeken waarvan het kruis op je enkels hangt, en dan overal “homie”, “mattie” of “nakken” bij te zeggen. Jeah, hiphop is the koolest! nee, bitterlemon is geen hiphop. En ik kan niet zeggen dat ik dat jammer vind, alhoewel ik de echte hiphop als insane in the membrain altijd wel kan waarderen. En niets is zo leuk als toekijken wanneer Ruben Peter heelhard aan het fucken is. Niet echt fucken, maar spreekwoordelijk fucken. Laat dat duidelijk zijn. Goed, ik heb nog maar even, want dan moet ik dus gaan eten met paul en marco. Op het gebied van eten heb ik het trouwens wel echt te druk. Ik zou iedere dag wel met marco, bart en paul willen gaan eten, maar echt leuk is dat niet voor mn kotmaten. Daarnaast is het wel superrelaxed om gewoon thuis te eten. Ook wil ik af en toe bij sonja eten en ook nog af en toe bij de parentes in baarn. Ook nog af en toe bij sonja in soest… nou, je snapt het wel. Dat is hetzelfde met slapen. Op zondag ga ik in de avond meestal naar amsterdam, slaap ik daar. Ga ik maandag ochtend naar delft. Komt sonja meestal op maandag in delft slapen, dinsdag slaap ik ook in delft. Woensdag ga ik meestal weer naar amsterdam, donderdag weer in delft. Vrijdag bij sonja in soest of thuis in baarn. Zaterdag in baarn (omdat zaterdag in principe PH avond is) en dan is de week weer rond. Ik heb dus 4 verschillende plekken om te slapen, maar dat vind ik ook wel weer wat hebben. En reizen doe je toch gratis, en in de trein teken ik wel. Het is altijd wel pijnlijk als je om kwart over zes op moet om toch op tijd te komen voor statica. Je beseft dat het niet verplicht is, en dat je ook gewoon fucking nog 4 uur in bed kan blijven, maar je moet weer van jezelf en… AAAAH de frustratie. Ik ben gewoon te braaf, ik volg teveel colleges. Deze week is weer een fijne week. Maandag van half 9 tot half 1 (tekenen viel gelukkig uit), vandaag van half 9 tot half zes, maar ik was gelukkig om half vier al uit. Morgen van half 9 tot half 6 (invallende tekenles), donderdag van half 10 tot half 6 en vrijdag van half 9 tot half 4. Het is echt fucking teveel. 33 uur per week is niet menselijk.
Haha, mijn nichtje stuurt mij (en naar heel veel mensen meer) een mailtje om te vragen of ik een brief naar haar wil sturen als ze op kamp is, omdat ze “besloten heeft om dit jaar zoveel mogelijk brieven te ontvangen”. Hehehe, volgens mij is het daar echt een enorme competitie om zoveel mogelijk brieven te krijgen, en van wie het is en wat er in staat boeit niet eens. Ik zal mijn nichtje naar de top schrijven! Harharhar! Nee, waarschijnlijk niet, ik heb het al druk genoeg.
Hmm, ik moet eigenlijk nu wel weg dude, omdat ik al vaak genoeg te laat kom bij paul en marco. En marco die trekt dat (terecht hoor marco!) niet zo goed:D dus ik ga maar eens braaf op tijd komen vandaag. Ik vraag me af wat we gaan eten, en waar. Want bij st jansbrug (studentenvereniging) is het oud hollandsche eettafel en daar ga ik dus NIET heen :D.
Wow, van rob hoor ik net dat jij mij een dvd hebt gegeven voordat je naar ghana vertrok. Maar ik kan me daar echt geen zak van herinneren… solomons mines? The fuck? Goed, ik moet nu echt gaan. Volgende keer dat rob je belt zorg ik dat ik erbij ben, of ik moet echt verhinderd zijn (onder een trein gekomen, overreden door een truck of cyankali door mn eten gekregen) een ander excuus zal ik niet van mezelf aanvaarden, dus de kans zal 98,56728% zijn dat ik erbij ben. Ook zal ik uiteraard weer van de partij zijn bij je volgende bericht, aangezien ik zo’n ontzettend spannend leven heb wat je niet wil missen, dat ik mij verplicht voel als spannend-leven-belever jou in ghana over mijn belevenissen hier te informeren. Goed, genoeg gezeverd, ik kom te laat.
Spreek je,
brammel -
29 November 2005 - 21:10
Rob:
Pff.. laat ik maar nog wat over mezelf vertellen :P kan niet achterblijven bij bram =D Hij typt hele lappen tekst, ik kleine stukken ^^
Lees je dit allemaal eigelijk wel??
Naja iig, IK HEB ME RIJBEWIJS!! maar dat had ik ook in een SMSje naar je gestuurd :P dat nummer van je is toch wel een mobo?
-Rob -
01 December 2005 - 12:21
Rob:
NIEUWSFLITS::
Ik ben nu geen corpsbal meer, begon er genoeg van te krijgen :P
-Rob -
03 December 2005 - 16:31
MM:
Babuschkowitsch,
twee Kijk's en twee Aero-journals vliegen na je toe-de rest gaat maandag op reis in meerdere kleine briefpakjes,misschien is het zo minder aantrekkelijk voor andere geinteressierden. K. M. -
03 December 2005 - 22:04
Marco K.:
Heej Marco!
Hoe is het nu met je voet? Hopelijk kan je er alweer alles mee! Heb gisteren mn eerste rijles gehad, en ik hoop dat ik je in maart met de auto kan ophalen vanaf Schiphol! ;)
We hebben net met zn allen Sinterklaas gevierd met surprises en gedichten. Bram had Bastiaan en andersom, Rob had Bas en andersom en ik had Sonja en andersom... Natuurlijk hebben we je weer gemist, we hadden echt het gevoel dat er iemand niet bij was...
Straks gaan we nog ff naar PH... maar ik ga nu weer stoppen... Veel plezier met Sinterklaas in Ghana. Zijn er daar ook veel Zwarte Pieten?
Grtz van Marco K., Bastiaan, Bram, Bas, Rob en Sonja!!! -
04 December 2005 - 19:50
PM:
Soest <=> Axel ist lang(weilig) -
05 December 2005 - 15:58
Heidi:
o.k. dear Marco, I got the message, but belonging to the very limited English readers, I didn't understand a word.
Deshalb, mein lieber Marco,
sag ich Dir einfach, daß ich sehr glücklich bin, daß Du wieder auf den Hügeln angekommen und Dich in der Zwischenzeit hoffentlich auch wieder erholt hast. Ich schick Dir bald wieder eine e-mail.
Herzlich liebe Grüße
Deine Heidi -
07 December 2005 - 19:06
Erika Und Harald:
Lieber Marco,
Haben eben dein Tagebuch in Gran Canaria abgerufen und gruessen dich aus einer schoenen und warmen Urlaubswelt.
Lieben Gruss E&H -
08 December 2005 - 21:27
Rob:
Rob
1 Dec 2005 13:21 uur
NIEUWSFLITS::
Bas is met zijn studie gestopt! En het is al een tijdje uit met Roos2...
-Rob -
17 December 2005 - 15:39
PM:
Ik heb je deze week aangemeld voor een studie geneeskunde in Rotterdam. Ik vrees dat je daardoor onaangenaam verrast bent maar een vader weet heus wel wat goed is voor zijn zoon.
Tante Leidy was, toen zij het hoorde, heel enthousiast en bood onmiddellijk de woning boven haar aan. Ik heb echter geen toezeggingen gedaan. Ik vind dat je de keus voor een woning best zelf kunt maken. -
19 December 2005 - 11:31
Rob:
Jow marco! ik wist niet dat je geneeskunde ging doen :D Waarom kom je niet in utrecht? veel coolere stad, ik studeer er ook :P En dan kunnen we samen wonen in een phat studentenhuis ;)
Ik bel je in de komende dagen wel ff,
Spreek je later!
-Rob -
19 December 2005 - 21:30
Marco K.:
heej marcootje!
ik geef je groot gelijk dat je naar Rotterdam gaat, dat is namelijk veel dichter bij Delft!!! (alhoewel ik het vermoeden dat deze inschrijvind gewoon is om je bij de IB aan te melden...) In ieder geval heel veel plezier verder! Heb je ooit wel eens kerst gevierd bij 30 graden? grtz -
20 December 2005 - 06:57
Bram:
of marco is gewoon stiekem verliefd op chang... -
20 December 2005 - 10:18
Rob:
Of zijn veder ziet een toekomst tussen marco en chang ;)
-Rob -
19 Juli 2006 - 21:05
Chang In Rotterdam:
Nou heb ik alles gelezen maar nu voel ik toch sterk de behoefte om te reageren.
Wisten jullie dat Marco en ik elkaar date-ontmaagd hadden!!!??? Marco's moeder kwam samen met marco mij thuis ophalen en we gingen naar de film in amersfoort. Ik weet niet meer welke. En onze moeders vonden het helemaal geweldig!!!! Mijn moeder is nu een stuk minder gelukkig met amin maar ze hamert nog wel steeds over het feit dat liefde is aan te leren en ik weet zeker dat ze daarbij keer op keer de diploma-uitreiking scene afspeelt in haar hoofd...
Anyway, Ik verwelkom marco ten zeerste als hij bij mij komt studeren in rotterdam en ik zal hem alle tentamens van dit jaar doorsturen zodat hij volgend jaar alleen maar tienen haalt, en ook al mijn aantekeningen en samenvattingen en megaveel tips. Daar kan jij nooit tegenop Rob ik zweer je. PURE FAITH weetje nog ;)
Dus Marco, als je moet kiezen tussen rotterdam of utrecht: KIES ROTTERDAM!!! het ziekenhuis is ook veeeeeeeel beter dan dat sukkelige UMC of whatever :P
En niet te vergeten... heb jij zin om voor 400 euro per maand in een bezemkast te gaan wonen??? Ik woon in een heerlijk ruime kamer van 25 m2 met uitzicht op de euromast voor 311 per maand. En ik regel je zo een kamer in mijn gebouw, 5 minuten lopen(marcosnelheid) van de faculteit!!!
Anyway.... blij dat je weer terug bent en ik heb je verhalen gevold ;) wat een avonturen... en dan die foto's... ik heb me om je bescheurd!!! Je hebt mijn leven opgefleurd!!! Hopelijk spreek/zie ik je snel weer... wie weet wat de toekomst brengt... (niks tegen mn moeder zeggen straks krijgt ze nog hoop)
en rob... volgens mij wil marco geen geneeskunde doen, en zowel, zn vader wil datie naar rotjeknor komt, dus punt uit. Hoe durf je vader Mout tegen te spreken :P
Kusjes aan iedereen
Chang
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
