Senegal; weinig te melden
Door: marco
Blijf op de hoogte en volg marco
30 Mei 2006 | Westelijke Sahara, Ad Dakhla
In de taxi brousse richting de Sin Saloum Delta ten zuiden van Dakar:
Een oude, kleine man zit voor in. De chauffeur wijst naar zijn gordel, de man staart terug. De chauffeur blijft wijzen en praten, de man besluit hem maar te negeren. Dan pakt de chauffeur de gordel en geeft het aan de man, hij houdt het in zijn hand met een gezicht van “wat loop jij nou toch een oproer te maken, wat wil je toch dat ik met deze zwarte band doe. Uiteindelijk weet de chauffeur de gordel vast te maken en zit de oude man met een gordel achter zijn hoofd zicht te verbazen over al deze drukmakerij. Niemand draagt gordels in West Afrika (probreer maar eens een gordel aan te doen al je met zijn tweeen op een stoel zit) maar de politie in Senegal gebruikt de gordel blijkbaar graag om wat smeergeld van de chauffeur los te krijgen.
Na een paar noodzakelijke dagen in dakar te hebben doorgebracht waren we dan eindelijk onderweg naar de Sin Saloum delta. Twee rivieren stromen hier de zee in en het zou een bijzonder mooi gebied zijn. Vlakbij de delta ontmoeten we ’s ochtend een zwitserse jongen die zijn haren met een mes aan het knippen is (als ware zwitser moest hij de veelzijdigheid van het zwitserse zakmes demonstreren) en zijn zus die het geheel op video vastlegt. Samen reizen we verder naar de delta. We komen uiteindelijk aan op een smal strookje land waar we een hotelletje (lees wat hutjes op het strand) vinden. We vragen de prijs voor een excursie met een boot door de delta langs de mangrovenbossen en krijgen helaas een wat hoge prijs te horen. Wij, zoals we naar 7 maanden Afrika gewend zijn, beginnen te onderhandelen maar de prijs verandert niet in het geringste. Vol verbazing kijken Nick, Pieter en ik het aan en we besluiten maar in het dorp aan een van de vissers te vragen of zij ons mee kunnen nemen. De vissers echter bleken totaal niet geinteresseerd en namen niet eens de moeite te onderhandelen. Senegal zit vol verassingen. De volgende dag gaan we dan toch maar met de mannen van het hotel de delta in. Al met al was het wel redelijk mooi maar ook een beetje teleurstellend. Ik had mangroof bomen (bomen die met hun wortels als stelten in het water staan) van 15 meter verwacht maar kreeg een soort van struikjes te zien. De pelikanen en andere vogels waren wel best gaaf om te zien.
De volgende de dag vertrokken we richting Lac Rose, een meer aan de kust ten noorden van Dakar dat, je raadt het nooit roze lijkt te zijn. Daar aangekomen vonden we een klein legioen aan hotels rondom het meer dat verdacht veel op een gewoon meer leek. Uiteindelijk bleek het meer eigenlijk meer bruin te zijn maar het hoge zoutgehalte in het meer (vergelijkbaar met de dode zee) zorgde toch nog voor een vermakelijke zwemsessie. Ik vrees echter dat het meest gedenkwaardige moment aan Lac Rose de middag van ons vertrek plaatsvond. Wij stonden met zijn vijfen, bepakt en bezakt klaar bij het meer om met een taxi te onderhandelen toen wij het brullen van grote trucks op ons af hoorden stormen. Een paar seconden later scheurden twee grote omgebouwde legertrucks op de pakeerplaats en stormen zo’n dertig toeristen uit de wagen, gewapend met camera’s en rugzakjes. Amper bekomen van dit plotselinge geweld, komen er nog eens vijf van deze trucks aandenderen. Ik denk dat ze wat verbaast waren toen ze zagen dat wij geen foto’s van het meer, maar van hun maakten.
Hier namen we afscheid van Alkie en zijn zus en vertrokken we naar Thies. Ondanks dat het zo dicht bij Dakar ligt was dit een heel relaxed stadje. Er was absoluut geen ene malle moer doen maar de relaxte sfeer maakte het toch mijn favoriete stad in Senegal. Vanaf Thies ging het verder naar St Louis in het noorden. De rit brak weer alle records. Het koste zo’n zes uur om de 150 km tussen de twee steden af te leggen en we werden drie keer uit de ene minibus in de andere gejaagd. Helaas ging dit een beetje gehaast en liet ik mijn camera dus in een van deze bussen liggen. Aangekomen in St Louis ontdekte ik dat ik ook nog mijn zakmes was kwijtgeraakt. Zo reis je voor ruim twee maanden zonder iets waardevols te verliezen en dan verlies ik bijna al mijn waardevolle spullen in twee dagen tijd. In elk geval hoef ik me nu geen zorgen over mijn spullen meer te maken, er valt toch niet veel meer van me te jatten.
St Louis bestond duidelijk uit twee delen, het oude deel op het eiland en het nieuwe deel op het vaste land. Dit nieuwe deel was gewoon een moderne west afrikaanse stad zonder ook maar een schrijntje charme en vermeden we dan ook volledig. Het oude deel zag er redelijk gaaf uit met huizen uit de koloniale tijd. Het enige nadeel was dat het geheel uitgestorven was en er dus alweer helemaal niets te doen was. Nou kon je in Thies in elk geval een beetje rondslenteren en de dagelijkse gang van zaken op de straat bekijken, in de straten van het oude St Louis vond je alleen af en toe wat kinderen die voetbalden. Helaas hadden we drie dagen dood te slaan aangezien ons visum voor Mauretanie nog niet in ging. Het was dus maar wat tijd doorbrengen in het internet caffe. Hier gebeurde eigenlijk het enige noemenswaardige in heel Senegal: Nick zijn I-pod (muziekspeler) werd gejat. De vakkundigheid van de dief stond buiten twijfel, hij had het voor elkaar gekregen de rugzak die Nick tussen zijn voeten hield te openen en de I-pod te jatten. Allereerst vroegen we de eigenaar van het internet caffe of hij ons mischien zou kunnen helpen, misschien kon hij de mp3 speler weer ‘vinden’. Kortom we gaven wat subtiele hints dat we het erg zouden waarderen als de I-pod zijn weg terug vond naar Nick en dat wij dan wel zullen aannemen dat hij uit Nick zijn zak was gevallen. Helaas leek dit weinig te helpen dus deden we aangifte bij het politiebureau. ’s Middags gingen we terug naar het internetcaffe. Daar zei iemand ons vijf minuten te wachten en kwam toen opeens met Nick zijn I-pod aanzetten. Vraag mij niet waarom ze hem terug brachten, maar in elk geval had hij hem weer.
Nou ik denk dat ik jullie nu wel lang genoeg heb verveeld met mijn ‘avonturen’ in Senegal. Dit is waarschijnlijk mijn saaiste verhaal maar Senegal was dan ook niet buitengewoon spannend. Mijn volgende verhaal zal echter wat meer onverwachte wendingen bevatten. Mauretanie is een en al woestijn en wij hebben dit te voet (een tocht van vijf dagen), per auto en bovenop een trein vol ijzererts bewonderd. Het reizen in de woestijn brengt bepaalde risico’s met zich mee en moet je met de goede uitrusting beginnen. Voor jullie twee quiz vragen:
Welk gevaar deed ons bijna de nek om in de woestijn?
Wat moet je niet vergeten als je door de woestijn trekt?
De prijs voor de grote woestijnquiz is een autentieke armband van een Berber (een volk in de woestijn).
Succes en ik ben beniewd naar de inzendingen.
Een oude, kleine man zit voor in. De chauffeur wijst naar zijn gordel, de man staart terug. De chauffeur blijft wijzen en praten, de man besluit hem maar te negeren. Dan pakt de chauffeur de gordel en geeft het aan de man, hij houdt het in zijn hand met een gezicht van “wat loop jij nou toch een oproer te maken, wat wil je toch dat ik met deze zwarte band doe. Uiteindelijk weet de chauffeur de gordel vast te maken en zit de oude man met een gordel achter zijn hoofd zicht te verbazen over al deze drukmakerij. Niemand draagt gordels in West Afrika (probreer maar eens een gordel aan te doen al je met zijn tweeen op een stoel zit) maar de politie in Senegal gebruikt de gordel blijkbaar graag om wat smeergeld van de chauffeur los te krijgen.
Na een paar noodzakelijke dagen in dakar te hebben doorgebracht waren we dan eindelijk onderweg naar de Sin Saloum delta. Twee rivieren stromen hier de zee in en het zou een bijzonder mooi gebied zijn. Vlakbij de delta ontmoeten we ’s ochtend een zwitserse jongen die zijn haren met een mes aan het knippen is (als ware zwitser moest hij de veelzijdigheid van het zwitserse zakmes demonstreren) en zijn zus die het geheel op video vastlegt. Samen reizen we verder naar de delta. We komen uiteindelijk aan op een smal strookje land waar we een hotelletje (lees wat hutjes op het strand) vinden. We vragen de prijs voor een excursie met een boot door de delta langs de mangrovenbossen en krijgen helaas een wat hoge prijs te horen. Wij, zoals we naar 7 maanden Afrika gewend zijn, beginnen te onderhandelen maar de prijs verandert niet in het geringste. Vol verbazing kijken Nick, Pieter en ik het aan en we besluiten maar in het dorp aan een van de vissers te vragen of zij ons mee kunnen nemen. De vissers echter bleken totaal niet geinteresseerd en namen niet eens de moeite te onderhandelen. Senegal zit vol verassingen. De volgende dag gaan we dan toch maar met de mannen van het hotel de delta in. Al met al was het wel redelijk mooi maar ook een beetje teleurstellend. Ik had mangroof bomen (bomen die met hun wortels als stelten in het water staan) van 15 meter verwacht maar kreeg een soort van struikjes te zien. De pelikanen en andere vogels waren wel best gaaf om te zien.
De volgende de dag vertrokken we richting Lac Rose, een meer aan de kust ten noorden van Dakar dat, je raadt het nooit roze lijkt te zijn. Daar aangekomen vonden we een klein legioen aan hotels rondom het meer dat verdacht veel op een gewoon meer leek. Uiteindelijk bleek het meer eigenlijk meer bruin te zijn maar het hoge zoutgehalte in het meer (vergelijkbaar met de dode zee) zorgde toch nog voor een vermakelijke zwemsessie. Ik vrees echter dat het meest gedenkwaardige moment aan Lac Rose de middag van ons vertrek plaatsvond. Wij stonden met zijn vijfen, bepakt en bezakt klaar bij het meer om met een taxi te onderhandelen toen wij het brullen van grote trucks op ons af hoorden stormen. Een paar seconden later scheurden twee grote omgebouwde legertrucks op de pakeerplaats en stormen zo’n dertig toeristen uit de wagen, gewapend met camera’s en rugzakjes. Amper bekomen van dit plotselinge geweld, komen er nog eens vijf van deze trucks aandenderen. Ik denk dat ze wat verbaast waren toen ze zagen dat wij geen foto’s van het meer, maar van hun maakten.
Hier namen we afscheid van Alkie en zijn zus en vertrokken we naar Thies. Ondanks dat het zo dicht bij Dakar ligt was dit een heel relaxed stadje. Er was absoluut geen ene malle moer doen maar de relaxte sfeer maakte het toch mijn favoriete stad in Senegal. Vanaf Thies ging het verder naar St Louis in het noorden. De rit brak weer alle records. Het koste zo’n zes uur om de 150 km tussen de twee steden af te leggen en we werden drie keer uit de ene minibus in de andere gejaagd. Helaas ging dit een beetje gehaast en liet ik mijn camera dus in een van deze bussen liggen. Aangekomen in St Louis ontdekte ik dat ik ook nog mijn zakmes was kwijtgeraakt. Zo reis je voor ruim twee maanden zonder iets waardevols te verliezen en dan verlies ik bijna al mijn waardevolle spullen in twee dagen tijd. In elk geval hoef ik me nu geen zorgen over mijn spullen meer te maken, er valt toch niet veel meer van me te jatten.
St Louis bestond duidelijk uit twee delen, het oude deel op het eiland en het nieuwe deel op het vaste land. Dit nieuwe deel was gewoon een moderne west afrikaanse stad zonder ook maar een schrijntje charme en vermeden we dan ook volledig. Het oude deel zag er redelijk gaaf uit met huizen uit de koloniale tijd. Het enige nadeel was dat het geheel uitgestorven was en er dus alweer helemaal niets te doen was. Nou kon je in Thies in elk geval een beetje rondslenteren en de dagelijkse gang van zaken op de straat bekijken, in de straten van het oude St Louis vond je alleen af en toe wat kinderen die voetbalden. Helaas hadden we drie dagen dood te slaan aangezien ons visum voor Mauretanie nog niet in ging. Het was dus maar wat tijd doorbrengen in het internet caffe. Hier gebeurde eigenlijk het enige noemenswaardige in heel Senegal: Nick zijn I-pod (muziekspeler) werd gejat. De vakkundigheid van de dief stond buiten twijfel, hij had het voor elkaar gekregen de rugzak die Nick tussen zijn voeten hield te openen en de I-pod te jatten. Allereerst vroegen we de eigenaar van het internet caffe of hij ons mischien zou kunnen helpen, misschien kon hij de mp3 speler weer ‘vinden’. Kortom we gaven wat subtiele hints dat we het erg zouden waarderen als de I-pod zijn weg terug vond naar Nick en dat wij dan wel zullen aannemen dat hij uit Nick zijn zak was gevallen. Helaas leek dit weinig te helpen dus deden we aangifte bij het politiebureau. ’s Middags gingen we terug naar het internetcaffe. Daar zei iemand ons vijf minuten te wachten en kwam toen opeens met Nick zijn I-pod aanzetten. Vraag mij niet waarom ze hem terug brachten, maar in elk geval had hij hem weer.
Nou ik denk dat ik jullie nu wel lang genoeg heb verveeld met mijn ‘avonturen’ in Senegal. Dit is waarschijnlijk mijn saaiste verhaal maar Senegal was dan ook niet buitengewoon spannend. Mijn volgende verhaal zal echter wat meer onverwachte wendingen bevatten. Mauretanie is een en al woestijn en wij hebben dit te voet (een tocht van vijf dagen), per auto en bovenop een trein vol ijzererts bewonderd. Het reizen in de woestijn brengt bepaalde risico’s met zich mee en moet je met de goede uitrusting beginnen. Voor jullie twee quiz vragen:
Welk gevaar deed ons bijna de nek om in de woestijn?
Wat moet je niet vergeten als je door de woestijn trekt?
De prijs voor de grote woestijnquiz is een autentieke armband van een Berber (een volk in de woestijn).
Succes en ik ben beniewd naar de inzendingen.
-
30 Mei 2006 - 17:47
Rob:
Ik denk een sneeuwstorm en als je de woestijn ingaat heb je water nodig :)
Zit ik in de buurt?
-Rob -
30 Mei 2006 - 17:47
Rob:
Lol, ik zit nog steeds net als op MSN met sneeuw in me hoofd, ik bedoel zand... :P
-Rob -
30 Mei 2006 - 18:38
PM:
In de middel of no wer heb je een kompas nodig en ben je behoorlijk gedupeerd als het geografische noorden door de klimaatverandering ineens niet meer ligt waar je Tom Tom denkt dat het weerlicht. -
30 Mei 2006 - 19:11
Marco:
Familieleden met voorkennis zijn uitgesloten van de competitie... En mijn kameel was niet uitgerust met gps apparatuur pap -
31 Mei 2006 - 00:05
Bastiaan:
Een hondsdolle drommedaris? -
31 Mei 2006 - 09:49
Rob:
Je hebt een trui nodig tegen de kou 's nachts?
Je bent bijna bevroren?
(zo niet, dat van het kompas en dat je bijna verdwaalde :P)
-Rob -
31 Mei 2006 - 14:39
Daniel:
heey max
ik zou zeggen verdrinken in een oase
en ik zou een gids mee nemen als je de woestijn in trekt ;) -
31 Mei 2006 - 15:23
Dosh:
(zonder enige voorkennis zouden mijn antwoorden zijn:P:)
een wurgslang deed je bijna de nek om....en zonnebrandcrème is zeker een vereiste in de woestijn.....
Als je de laatste vergeten bent, was het natuurlijk een verschrikkelijke zonnesteek, lijkt me logisch.
en en ?....zit ik in de buurt:P -
31 Mei 2006 - 20:19
PM:
Wat je niet moet vergeten als je door de woestijn trekt is een zandloper. Wat je bijna de das omdeed was dat die zandloper niet gelijk liep, maar pas later. Wat je bijna om de nek deed was een kameelhoefijzer en dat dat zo zwaar was dat het je de nek omdraaide en bijna de kop kostte.
Of heb ik misschien iets niet helemaal goed begrepen? -
01 Juni 2006 - 15:51
Sila, Lisanne En Mirte:
MArco we missen je! heb je eigenlijk onze brief nog gekregen:P haha, hij was mooi he!
Dit hebben we trouwens van Daniel! Dat je het even weet!
Kus
Lisanne, Mirte en Sila! -
01 Juni 2006 - 18:51
Marte:
Ehm tja... wat enige vorm van logica zou kunnen bevatten is het verkijken op de afstand, en dat je water mee moet nemen, maar dat zal het wel niet zijn omdat het zo logisch is, dus gok ik maar op het van kamelen vallen en dat je altijd een fotocamera en zakmes mee moet nemen :P -
01 Juni 2006 - 21:23
M.M.:
Vor genau 31 Jahren im Mai und vor 21 Jahren im Februar war echt alles ganz anders in der Sahara. Wir wären mit Eurer Ausrüstung nicht durchgekommen. Aber die Wüste folgt ihren eigenen Gesetzen und die sind nicht vorhersehbar.Toll,oder nicht? K.M. Hope to see you soon!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
